Marina Nićiforović, akademska vajarka, za “Glas Srpske”: Skulpture čuvari sjećanja i istorije

Ovako je razgovor za “Glas Srpske” započela akademska vajarka Marina Nićiforović, govoreći o nastanku radova, koji će biti predstavljeni na izložbi “Forme kao utočišta”. Postavka će biti otvorena u petak u 19  časova u velikom izložbenom salonu Banskog dvora.

- Polazište ovog rada čine skice i intuitivni zapisi koji su se kasnije razvijali do različitih konteksta sa zadatkom da deluju kao celovito sećanje - dodaje umjetnica.

GLAS: Izložba je rezultat Vašeg doktorskog umjetničkog rada, a tema je odnos sjećanja i forme. Od kakvih sjećanja su nastali radovi i šta je to intimno što ste u njih utkali?

NIĆIFOROVIĆ: Iz škrinje sećanja koja baštini lični muzej doživljenog ja biram ona promišljena, probrana i priželjena sećanja, ona svedočanstva iz vremena mog detinjstva, prostore detinjstva i objekte koji su odredili moja sećanja, koja u sebi nose varnicu inspiracije, koji predstavljaju ključ koji otključava novo čitanje.

GLAS: Geolokaliteti kao što su Đurđevi stupovi ili Gradina, neka su od polazišta istraživanja. Kakav je njihov značaj za Vas i značaj u ličnom i kolektivnom smislu?

NIĆIFOROVIĆ: To su kulturna dobra od izuzetnog značaja i mesta koja su na UNESKO-voj listi kulturne baštine i kao takva imaju univerzalnu vrednost za čitavo čovečanstvo, ali za devojčicu, koja je živela na njihovom raskršću, imaju krajnje individualno značenje.

GLAS: Svojim radovima preoblikujete kulturno nasljeđe, vraćate se istoriji kroz umjetnost. Koliko je to značajno za očuvanje samog nasljeđa, ali i sjećanja?

NIĆIFOROVIĆ: Nasleđe uključuje ono što je bilo nekad i onde, slike i snove koji su iza nas, ali i njihove neokončane reprodukcije u vremenu sadašnjem i budućem. Te celine pročišćene materijalizacije trebalo bi da budu sačuvane kroz delikatnost oblika i površina, da na taj način skulptura sačuva vrednosti sećanja i istorijskog trenutka, da produži pamćenje koje dobija vizuelno značenje u jednom virtuelnom prostoru, a na kraju i realnom.

GLAS: Kakvo je istorijsko sjećanje ovih prostora u ovom trenutku?

NIĆIFOROVIĆ: Živimo u svetu gde se različite grupe bore za pravo za sopstveno sećanje ili vid sećanja. Svako se seća drugačije, a naročito poslednjih decenija kao da postoji pluralizam sećanja. Uloga umetnika je značajna, ali nikako ne može da se zameni sa ulogom obrazovanja.

GLAS: Da li su Vaše forme utočišta sjećanja? Kako biste to objasnili?

NIĆIFOROVIĆ: Dok sam vajala vizuelne slike sam pretvarala u vajarske i onda te slike vraćala u polje misaonog opštenja. Forma mora imati svoj sadržaj. Misao da se iskustva, ideje ili objekti ili ličnosti moraju izdvojiti kao lični simboli, obeležja emocionalne i vajarske energije, desila se kroz asocijativne oblike čvrsto građenih formi koje će dobiti svoj novi život.

Koncept

GLAS: Aleksandar Grandić, govoreći o Vašoj izložbi, naveo je da se svojim radovima vraćate istorijskim temama koje nisu omaž ličnostima, nego predjelima. Kako ste to vajarstvom i multimedijom izrazili? I da li u budućnosti planirate stvaranje radova slične tematike?

NIĆIFOROVIĆ: Tradicionalnim modelovanjem, tražeći subjektivnu apsolutnu formu vajarskom linijom promišljanja, kontrolisanom preciznošću u radu, ukazivanjem na vrednost prirodne strukture materijala, došla sam do elegantne jednostavnosti koncepta, istine, umetnosti i slobode, do dobre forme ka ritmu i najzad ka publici. Ovaj ansambl sam realizovala za galerijski prostor, ali već sledeći projekt koji radim vezan je za prostore mog sećanja, za lične i istorijske topose. Nadam se da ću uspeti da ih realizujem u svom zavičaju.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.