Marina Abramović predložena za inostranu članicu SANU

Abramović je za članstvo u SANU predložio vajar Mrđan Bajić.

Akademija ima dopisne, redovne i inostrane članove i članice.

Dopisni i redovni su iz Srbije, dok se za inostrane biraju strani državljani koji su zaslužni “za opšti napredak nauke ili umjetnosti i za razvoj naučnih ili umjetničkih veza” između Srbije i njihovih matičnih zemalja.

Dopisno članstvo je “prvi nivo” prilikom ulaska u Akademiju.

Uslovi za dopisno članstvo su državljanstvo Srbije i isticanje “izuzetnim naučnim ili umjetničkim radom”.

Kasnije se među dopisnim članovima biraju redovni - akademici, a uslov je da su se tokom svog stvaralaštva, a naročito od ulaska u Akademiju, istakli izuzetnim doprinosom u nauci ili umjetnosti.

Marina Abramović slikanjem i crtanjem počela je da se bavi 1960. godine, a 1970. završila je Fakultet likovnih umjetnosti u Beogradu. Počela je da istražuje zvučno okruženje za vrijeme postdiplomskih studija koje je završila 1972. godine na Akademiji umjetnosti u Zagrebu, kod profesora Krsta Hegedusica.      

Od 1970. do 1973. godine radila je zvučne instalacije i učestvovala na izložbama u Studentskom kulturnom centru u Beogradu sa Rašom Todosijevićem, Zoranom Popovićem, Erom Milivojevićem, Nešom Paripovićem i Gergeljem Urkomom.

Od 1973. počela je da predaje na Akademiji umjetnosti u Novom Sadu, a istovremeno se bavila filmom, videom i ritualnim, pročišćavajucim performansima, „u pokušaju da se distancira od represivne kulture njene porodice i Titove poslijeratne Jugoslavije“.

Sredinom 70-ih napustila je zemlju i odselila se u Amsterdam, gdje je 1975. godine upoznala Ulaja, profesionalnog i ličnog partnera narednih 13 godina.

Zajedničkim performansima i “relacionim radovima”, kao što su “ Breathing In/Breathing Out” (1977), “ Rest Energy” (1980) i “ Nightsea Crossin” (1981-87), istraživali su parametre snage i zavisnosti između njih i publike.

Posljednji zajednicki rad, “Šetnja velikim zidom” (The Great Wall Walk) (1988), podrazumijevala je 2.000 kilometara dugo pješačenje Kineskim zidom, pri čemu su pošli sa suprotnih strana i sreli se u sredini.

Nakon toga, Marina Abramović počela je da radi i izlaže samostalno.

Marina Abramović je 1997. godine trebalo da predstavlja tadašnju SRJ na Bijenalu u Veneciji, ali je odluka o njenom izboru promijenjena i Crna Gora, koja je predlagala umjetnika za nacionalni paviljon, odabrala je Voja Stanica.

Abramovićeva je ipak učestvovala na centralnoj izložbi, na poziv generalnog komesara Bijenala Djermana Selantea, a za instalaciju “Balkanski barok” dobila je Zlatnog lava.

Poslije izvinjenja crnogorskog Ministarstva kulture, učestvovala je 2004. godine na Cetinjskom bijenalu, kao i na 45. Oktobarskom salonu u Beogradu, vrativši se u rodni grad poslije 30 godina.

Dobila je počasnu nagradu Oktobarskog salona, na kojem se predstavila radovima “Računajte na nas”.

Od 1997. godine profesorka je na Visokoj školi za likovnu umjetnost u Braunsvajgu u Nemačkoj.

Od 1998. članica je Upravnog odbora Centra za savremenu umjetnost u Kitakjusuu u Japanu, a od 2001. radi i kao umjetnik u Ateljeu Kalde u Saseu u Francuskoj.

Za rad “Kuća sa pogledom na okean” - 12-dnevni performans u njujorškoj Galeriji “Šon Keli”  dobila je 2003. godine nagradu “Besi” grada Njujorka za igru i performans.

Nagradu Udruženja američkih umjetničkih kritičara dobila je 2004. godine, kada je dobila i počasni doktorat Škole instituta za umjetnost u Čikagu.

Samostalnu izložbu u njujorškom muzeju Gugenhajm imala je 2005. godine.

Abramovićeva je 2005. godine predstavila projekat “ Balkan Erotic Epic” u Pireli fondaciji u Milanu i Galeriji “Šon Keli”  .

Iste godine izvela je seriju performansa “Sedam lakih komada”  u Gugenhajm muzeju u Njujorku.

Za tu samostalnu izložbu dobila je priznanje Gugenhajma 2006. i nagradu AICA SUA za “ Best Exhibition of Time Based Art"” 2007.

Marina Abramović održala je i veliku retrospektivu u Muzeju moderne umjetnosti u Njujorku “ The Artist is Present” 2010. godine, koja je obuhvatila istoimeni tromjesečni performans.

U 2011. imala je i veliku retrospektivu u umjetnikom centru “Garaža” u Moskvi, a učestvovala je i u predstavi reditelja Roberta Vilsona “Život i smrt Marine Abramović”, re-imaginaciji njene biografije, koja je bila porudzbina Mančesterskog internacionalnog festivala.

Dugometražni dokumentarni film “Marina Abramović: The Artist is Present ”, koji je režirao Metju Akers, a govori o pripremi i realizovanju njene retrospektive u MoMA, premijerno je prikazan u januaru 2012. godine na Filmskom festivalu Sandens.

Potom je prikazan i na 62. Berlinalu, gde je dobio nagradu za najbolji film u dokumentarnoj selekciji programa “Panorama”.

Učestvovao je potom na još niz međunarodnih festivala širom sveta.

Marina Abramović živi i radi u Njujorku, a njeni radovi nalaze se u brojnim velikim javnim i privatnim kolekcijama širom svijeta.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.