RECENZIJA “Gospoda” (2024): Ovo je Ričijeva Engleska VIDEO
Ideja televizijske adaptacije filma “Gospoda” (The Gentlemen) britanskog režisera Gaja Ričija iz 2019. godine, kao serije od osam epizoda, prije njene premijere i nije djelovala kao pretjerano originalna niti pretjerano uzbudljiva odluka, nakon što su slični projekti rađeni po njegovim filmovima “Sneč” i “Dvije čađave dvocijevke” brzo završili u zaboravu na beskrajnom televizijskom đubrištu propalih projekata.
Ipak ispostavilo se da je Ričijev povratak kući u Englesku više nego mudra odluka, prije svega što je “Netfliksova” serija pod njegovim kreativnim nadzorom postala ogroman hit, ali i kreativni autorski trijumf, koji u mnogo čemu nadmašuje filmski predložak, vrativši svog autora u punoj formi, nakon dugog vremena provedenog u generičkim holivudskim projektima, sa više ili manje režiserskih uspjeha.
Serija počinje na graničnom prelazu Turske i Sirije sa kapetanom britanske vojske Edijem Hornimenom (Teo Džejms), drugim sinom vojvode od Halsteda, koji dobija vijest o tome da mu je otac u lošem zdravstvenom stanju. Ubrzo potom, nakon što mu otac premine, Edi saznaje da on, kao drugi sin, nasljeđuje titulu, imovinu i sve ostale privilegije i poteškoće koje je trebalo da pripadnu prvorođenom sinu Frediju (Danijel Ings). Ono što predstavlja dodatnu problematiku za hladnokrvnog vojnika jeste da uz svoje neočekivano nasljedstvo dobija i podzemno carstvo marihuane, koje leži ispod njihovog imanja, u nadležnosti kriminalnog bosa Bobija Glasa (Rej Vinston), kojim dok je tata u zatvoru upravlja njegova šarmantna i odlučna kćerka Suzi Glas (Kaja Skodelario). Edi pokušava da riješi problem sa grupom liverpulskih dilera, kojima njegov stariji brat sklon kokainu, kocki i stvaranju problema, duguje osam miliona funti, dok Suzi pokušava da zaštiti svoju investiciju, a to je samo početak brojnih problema koji iskrsavaju pred ovaj aristokratsko-gangsterski par u sljedećih sedam epizoda.
I nimalo slučajno jedan od likova u seriji iznosi zanimljivu tezu da su britanske aristokrate “originalni gangsteri”, po svim karakteristikama, navodeći činjenicu da posjeduju 75 odsto Engleske zato što su je ukrali, jer je Vilijam Osvajač bio gori od Al Kaponea, dijeleći sa svojim potčinjenim određenu teritoriju kojom su vladali novcem, strahom i nasiljem, što, ruku na srce, i nije zanemarljiva teorija, kada se osvrnemo na istoriju gordog Albiona. Jasno je da ovaj klasno-društveni motiv pruža Ričiju i njegovom koscenaristi Metjuu Ridu savršen poligon za redanje urnebesnih fora na račun plemstava i kriminalaca, koji osim razlika u rodovskom pedigreu i plavoj krvi, imaju mnogo više zajedničkog nego što bi željeli da priznaju. Vodeći priču od epizode do epizode Riči, koji je režirao prve dvije epizode, u startu nameće žestoko frenetični vizuelni tempo u stilu svoji ranih radova, filujući priču prolivenom krvlju, odličnom muzikom i crnim humorom, dok se galerija urnebesnih likova smjenjuje pred kamerom u potpuno suludim zapletima, koji uključuju religiozne liverpulske dilere, Cigane, nacističke aristokrate, propale zemljoposjednike, Stenlija Džonstona američkog kralja meta opsjednutog britanskim plemstvom, podmitljive sitne krimose i slične bizarne likove kakve samo Riči može povezati u funkcionalnu cjelinu. U drugoj polovini serije stvari se zaoštravaju, ima više obračuna, mijenjaju se strane, a Edi polako shvata da mu se novi način života više dopada nego što to je to spreman da prizna…
Potpuno očekivano za ovaj, Ričijev prepoznatljivo domaći rukopis, potreban je vrhunski glumački kasting sposoban da iznese ovako sumanute zaplete i bizarne likove, a da ne sklizne u jeftinu autoparodiju, srećom podjela sastavljena od britanskih snaga poput veterana Vinija Džonsa ili Reja Vinstona, mladih snaga poput Tea Džejmsa i Kaje Sodelario (čija se međusobna hemija doslovno osjeća u vazduhu) ili vrhunskih gostiju sa druge strane bare, poput Đankarla Espozita, demonstrira skoro pa magijsku vještinu da svoje likove učini stvarnim ljudima od krvi i mesa, za koje navijate ili ih mrzite, ali im se i divite sa nepodijeljenom lakoćom.
Ono što “Gospoda” savršeno demonstriraju u svih osam epizoda i što jeste suštinski je ključ njihovog uspjeha. Jeste da se u eri vladavine bezličnih i politički podobnih tema u modernoj kinematografiji publika zaželjela obične, ničim opterećene zabave, potpuno svjesne sopstvenih žanrovskih korijena i koja se ne stidi da prizna u svakom kadru da jeste engleska krimi-komedija puna otkačenog humora, bizarnih likova i suludih zapleta. I ništa manje, niti ništa više od toga. Ukratko, dobro došao kući Riči, u svoju Englesku.
* * * * *
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
