Manastir Prepodobnog Prohora Pčinjskog, svetinja starija i od Hilandara, proslavlja 950 godina postojanja

Patrijarh Porfirije poručio je da je molitva Hristova njegovom ocu poziv na jedinstvo i to ne na bilo kakvo jedinstvo, ne na jedinstvo u ideologijama ovoga svijeta, ne na jedinstva koja nas dijele od drugih, nego na jedinstvo upravo u Hristu.

Tokom liturgije pročitan je odlomak iz Jevanđela po Jovanu, koja se zove Arhijerejska molitva Hristova, a u posljednjoj rečenici je molitva Hristova Bogu u kojoj Bog moli za sve - „molim te Oče da svi jedno budu“.

Patrijarh kaže da mu je jedan čovjek rekao da je narod umoran od podjela - na mi i oni, na naše i njihovo.

- Jedinstvo razbijamo pre svega mi sami, različitim fanatizmima, osuđivanjem jedni drugih, ogovaranjem, zavisti na uspehu onoga drugoga, delimo sebe različitim vrstama isključivosti i fanatizmima -poručio je patrijarh okupljenim vjernicima.
Dodaje da se jedinstvo razbija osjećanjem nekoga da je bolji od drugih, da je pozvan da bude sudija drugome, da vidi mane drugoga, da vidi greške drugoga, a da ne vidi sebe, svoju tamu, mrak koji nosi u sebi.

-Ne vidi potrebu za tim da pronađe Hrista u sebi, ne vidi potrebu za tim da se menja, da prašta i traži oproštaj, a to znači da raste u Hristu i tako raste u svakom jedinstvu sa svakim koji je njegov bližnji, a pozvan je svaki da bude bližnji jer drugi je ono kako ga mi definišemo, drugi je onakav kakvog ga mi vidimo, drugi je neprijatelj samo ako smo ga mi tako definisali - naveo je patrijarh.

Kaže da se dijelimo i onda kada biramo da budemo ekstremno liberalni, moderni, da nas pohvali svet, da mu se dopadnemo, da nam aplaudira...

-Nekada je bilo mnogo više neprijatelja Crkve Hristove koji su bili otvoreni i transparentni, znali smo ko je ko, nije nas mogla zavesti lažna, a naizgled istinita reč, a sada je mnogo vukova u jagnjećoj koži. Mi ćemo se moliti i molimo se i za njih, da i vukovi postanu jagnjad po svom raspoloženju, ali ćemo znati da su vukovi, vukovi i znaćemo gde je naše srce i gde je naš izvor, znaćemo da je to Crkva - kaže patrijarh Porfirije.

Ističe da Crkva nije institucija, već da je sabor i da su svi pozvani da budu Crkva, sve institucije, svaka strana u našem narodu je pozvana da bude jedno u Hristu, jedno u Crkvi.

Ukazuje na to da, kada se pogleda svijet koji se hvali svojim dostignućim, spolja sve je zlatni dvorac, a iznutra u najvećem broju pojedinaca ruina, ruševine i grobovi.

-I zato reč Hristova izrečena da svi jedno budu ne znači ukidanje sloboda, ne znači da svi budemo kopije jedni drugih, znači sloboda, ali u Hristu. Da svi jedno budemo u veri, onda ćemo biti jedno u sebi, bićemo celoviti, bićemo jedno u svojoj porodici. U jedinstvu porodice biće nam zdravo i selo i grad i država -kaže patrijarh.

Podsjećajući da Isus Hrist kaže da nema Grka i Jevrejina, patrijarh pojašnjava da to znači da postajući jedno, nećemo se odvajati od drugih naroda i isticati sebe važnijim od drugih.

-Svaki narod jeste stvoren da bude Crkva i svaki čovek ikona Božija i svaki je pozvan da bude naš brat. Znamo da smo pravoslavni Srbi, ali znamo i da mnogi ljudi pripadajući drugim narodima, i pravoslavne vere i nepravoslavne vere, ovde u manastir kada dolaze skrušeno nailaze pre svega na ljubav monaha i monahinja koji ovde žive, ali osećaju i Božiju ljubav i od Njega dobijaju pomoć - zaključio je patrijarh Porfirije.

Svečana akademija održava se od 12 časova, a na njoj će govoriti akademik Slavenko Terzić, a prisustvovaće joj i predsjednik Srbije Aleksandar Vučić, koji je pokrovitelj proslave, objavljeno je na sajtu Srpske pravoslavne crkve.  I srpski član i predsjedavajući Predsjedništva BiH Milorad Dodik prisustvuje obilježavanju

Manastir Prepodobnog Prohora Pčinjskog nalazi se 30 kilometara južno od Vranja.  Hiljadugodišnje molitveno poštovanje Prepodobnog Prohora Pčinjskog, u čiju je čast prije 950 godina podigao manastir vizantijski car Roman Četvrti Diogen na obali rijeke Pčinje, predstavlja pravo duhovno blago Srbije.

Centralna proslava velikog jubileja trebalo je da bude održana 2020. godine, ali je odlukom Organizacionog odbora odgođena za 2021. godinu zbog pandemije virusa korona.

Istorijat

-Manastir je u 1070. godine izgradio vizantijski car Roman Diogen IV u znak zahvalnosti što mu je starac Prohor, tokom lova u dolini Pčinje, prorekao da će postati car - ispričao je dio predanja portparol Eparhije vranjske sveštenik Dalibor Jović.

On je za Tanjug naveo da je manastir, koji se nalazi na šumovitim obroncima planine Kozjak, na lijevoj obali gornjeg toka Pčinje, u blizini sela Klenike, na 375 kilometara od Beograda, bio  u okviru vizantijske države sve do Nemanjinih osvajanja između 1180. i 1190. godine. U sastav Srbije ulazi tek krajem XII vijeka, u vreme velikog župana Stefana Nemanje.

U istorijskim izvorima, kako navode u Eparhiji, manastir se ne pominje se sve do dolaska na vlast srpskog kralja Milutina (1282-1321).

Period prosperiteta za manastir, u kome je bio i snažan duhovni i kulturni centar srednjovekovne srpske države, završen je dolaskom Turaka.

Kako neki izvori navode, knez Lazar Hrebeljanović podigao je spoljnu pripratu, ispred Milutinove crkve, isto kao i u Hilandaru. Predanje, kaže i da je knez, na putu za Kosovo Polje tu pričestio i vojsku.

U Eparhiji podsjećaju i da nekoliko zapisa svjedoči o velikom stradanju manastira 1817. godine, kao i na riječi Vuka Karadžića: „Ali, manastir odoleva svemu, kao jedan od mnogih manastira koji su u ta vremena bili pravi i jedini stubovi i čuvari zakona „ršćanskoga“ i imena srpskoga“.

U srpsko-turskim ratovima 1876-1878. godine, manastir je bio jedan od važnih centara ustanka.

Na meti Bugara našao se tokom oba svhetska rata - 1915. i 1941. godine.

Stavljen je pod zaštitu zakona, kao spomenik kulture 1950. godine, a 1979. godine proglašen je kulturnim dobrom od izuzetnog značaja.

Sveobihvatna revitalizacija manastira, čij je kompleks drugi po veličini u SPC, počela je 1986. godine.

Pored potpune obnove Vranjanskog konaka, tada su realizovani i najneophodniji radovi na hramu i ostalim objektima u kompleksu, uljučujući i staru vodenicu. Uređeni su porta i veliki prostor ispred manastira, kao i minihidroelektrana sa akumulacijom kako bi se izbjegla svaka vrsta zagađenja.

Posljednji je rekonsturisan Kraljev konak, izgorio u požaru 2014. godine.

Tokom ratnih sukoba na tlu SFRJ bio je utočište izbjeglica iz Hrvatske i sa Kosova i Metohije.

Manastir je i kulturno-prosvjetni centar u kojem su bogoslovska škola, prepisivačko-iluminatorska radionica, a uči se ikonopisacki zanat.

Mošti Svetog Prohora nalaze se u maloj pokloničkoj kapeli u unutrašnjosti manastira, iz kojih već skoro ceo milenijum izvire čudotvorno miro.
 

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.