Povodom smrti Duška Jakšića: Odlazak neumornog intelektualca
BANjALUKA - Republika Srpske je ovih dana ostala bez jednog od svojih stvaralaca, senatora i vodećih intelektualaca - umro je dr Duško Jakšić, dugogodišnji direktor Ekonomskog instituta u Banjaluci.
Na životnom putu kojim 1936. godine kreće iz Čelinca, Duško nije znao za prepreke. Odlikaš kroz osnovnu školu i gimnaziju, nastavlja da zadivljuje znanjem i na Elektrotehničkom fakultetu u Beogradu, koji je završio 1961. godine.
Radnu karijeru počinje kao inženjer u banjalučkoj fabrici “Rudi Čajavec” u kojoj će stići do mjesta direktora Instituta, te tehničkog direktora kompanije. Nesporna inteligencija koja ga je uz znanje vodila kroz posao, navela ga je da se dalje školuje i upotpunjuje vještine potrebne za dobrog privrednika.
Tako je 1979. godine magistrirao na Ekonomskom fakultetu u Zagrebu, a šest godina kasnije doktorirao na Fakultetu organizacionih nauka u Beogradu. S tako širokim dijapazonom znanja i vještina, teško da je imao konkurenciju među kolegama u predratnoj Bosni i Hercegovini.
Upravo taj spoj prirodnih i društvenih nauka u obrazovanju Duška Jakšića kandidovao ga je za savršenog rukovodioca Instituta koji je u prvim godinama postojanja Republike Srpske, još od osnivanja Autonomne regije Krajina, trebalo da trasira njen privredni i ekonomski put.
Tom poslu se predao sa žarom i ljubavlju, zračeći vedrinom i optimizmom, pa i onda kada bi ga pogađale teške porodične brige. Njegova knjiga “Republika Srpska – prostor stanovništvo, resursi”, objavljena 1995, postaće “čitanka” za sve one koji u njoj i za nju stvaraju i otvaraju nove puteve.
Duško je bio neumoran. Učestvovao je na gotovo svim naučnim skupovima, posebno onim koje je organizovala Akademija nauka i umjetnosti Republike Srpske, a bavili su se nekom od njegovih naučnih oblasti. Bio je pronicljiv i mogao da sagleda širu sliku. Svojim prijateljima i poznanicima je često strpljivo znao da objašnjava neke događaje na svjetskom i evropskom nivou i da naglašava u kom smislu se oni nas tiču.
Vjerovao je u sistem i institucije, kojima je poklanjao svu svoju naučnu i životnu energiju. Kao mladi konstruktor otvorio je nove puteve novim proizvodima svog “Čajaveca”, a kao stručnjak i naučnik se trudio da Privrednoj komori Republike Srpske obezbijedi što bolje naučne osnove za projekte koji su za cilj uvek imali napredak Srpske.
Duško je bio čovjek sa stavom. Dobronameran i human. Nije krio svoje mišljenje i rado ga je delio. Volio je razgovore na tribinama, okruglim stolovima, naučnim skupovima. Volio je da govori, ali i sluša. Zato je bio divan prijatelj i zato posle njega ostaje velika praznina.
Čovjek od duha i duhovnosti nije mogao da ne ostavi traga na svim poljima na kojima se kretao. Bio je zahvalan na onom što mu je ponudio život. Otud je imao potrebu da se oduži tako što je postao ktitor hrama Svete Petke u rodnom Barakovcu.
I njemu su mnogi bili zahvalni i dodijelili su mu priznanja, a njemu najmilija bila je Povelja 800 godina manastira Hilandara.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
