Ilija Gajica, dobitnik nagrade Zlatna sova, za Glas Srpske: Umjetnost pomaže da preživimo ratove i uništenja
Beograd - "Vojnik ničije vojske" je roman odrastanja. Pre nekih sedam-osam godina, kada je postalo sasvim jasno da su sve političke promene na ovim prostorima prividne, a da je jedino izvestan naš dalji i ubrzani pad u svakom pogledu, osetio sam snažnu potrebu da ispričam priču o nekadašnjoj zemlji iz ugla moje generacije.
Ovim riječima umjetnik iz Beograda Ilija Gajica "opravdava" nagradu "Zlatna sova" koja mu je pripala na konkursu za najbolji neobjavljeni roman Zavoda za udžbenike i nastavna sredstva Istočno Novo Sarajevo. Za "Glas Srpske" govorio je o ovom rukopisu, ali i o drugim vrstama umjetnosti kojima se bavi.
- Odrastali smo u želji i uverenju da je pred nama izvesna mirna budućnost, da je naša osnovna dužnost saosećanje prema svakom čoveku bez obzira na njegovu nacionalnost. Bilo je nezamislivo da ćemo živeti u zemlji koja iz obrazovnog sistema isteruje knjige, muzičku i likovnu umetnost, a da će za uzore biti postavljeni nasilnici i primitivci - kaže Gajica.
Pobjednički roman koji tek treba da stigne do čitalaca karakteriše kao "podsjećanje na vreme kada smo bili ljudi".
- Istovremeno, roman govori o fabrici laži komunističkog sistema. Zato je jedna od osnovnih dramaturških linija priče o bivšoj zemlji - takmičenje u laganju. Ono se odvija u lokalnoj kafani, sve do završne, pobedničke laži - otkriva umjetnik kome će "Zlatna sova" biti uručena u septembru.
Pošto godinama iskazuje kreativnost u različitim vidovima stvaralaštva, ima svoje viđenje uloge umjetnosti u 21. vijeku.
- Nažalost, pokazalo se da umetnost ne utiče na globalne težnje ka ratovima i uništenjima. Ona nam može pomoći da ih preživimo. Rekao bih da je najveća vrednost umetnosti - uteha - smatra Gajica.
Pisanje ne shvata kao obavezu već kao potrebu.
- Jednostavno, moram da pišem, imao ili nemao slobodnog vremena. Već dvadesetak godina vežbam pišući različite forme - priča umjetnik koji iza sebe ima više rediteljskih ostvarenja.
Prošle godine je režirao film o kompozitoru Stevanu Hristiću, a bio je i koscenarista ovog ostvarenja.
- Već dugo sam televizijski reditelj koji sanja bioskopsko platno. Zahvaljujući Školskoj redakciji RTS-a, poslednjih godina imam priliku da snimam igrane televizijske filmove posvećene našim kompozitorima. To jesu biografski filmovi, ali istovremeno i bajke, bliske estetici operete, ali i cirkusa - objašnjava Gajica, napominjući da je najveće postignuće kada gledalac zaključi da je muzika slavnih srpskih kompozitora lijepa i uzbudljiva.
Pomalo neočekivano, dodaje, reakcije publike su iste i na festivalima u inostranstvu.
- Nismo naišli ni na kakvu prepreku u razumevanju - naizgled - lokalnih priča. Umetnost je univerzalan jezik, a mi imamo umetnike i dela na koja možemo da se pozovemo - ukazuje Gajica.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
