Sjekla je kosu da bi ratovala, dobila ordenje četiri države - ovo je heroina Milunka Savić
Petog dana oktobra 1973. godine, preminula je Milunka Savić – Gligorević, srpska heroina Balkanskih i Prvog svjetskog rata. Bila je narednica i najvještija bombašica “Gvozdenog puka” srpske vojske i žena sa najviše ratnih odlikovanja.
Tačna godina rođenja Milunke Savić, nikome nije poznata. Postoje podaci koji ukazuju da je rođena krajem osamdesetih godina devetnaestog vijeka, ali i oni koji sugerišu na rane devedesete. Radeći na imanju oko svoje skromne, planinske kuće u selu Koprivnice, da bi se odbranila od vukova i drugih opasnih životinja, Milunka Savić, još od ranog djetinjstva, naučila je kako da koristi oružje svog oca Radenka.
Milunka je odrastala u politički nestabilnim prilikama tadašnje Kraljevine Srbije. Smjena kraljevske dinastije, teror Osmanskog carstva nad pravoslavcima, aneksija Bosne i Hercegovine, a zatim - 1912. godine i Balkanski rat. Rat u kojem se male balkanske zemlje prvi put ujedinjuju u borbi protiv turske imperije.
U želji da zaštiti svog brata, muškarca koji bi bio mobilisan za rat, Milunka Savić, odlučila je da odsječe svoju bujnu kosu, sakrije grudi, a zatim se u jesen 1912. godine priključuje drinskoj diviziji srpske vojske i u rat kreće kao muškarac - Milun Savić.
Nakon kratkog vojnovanja u Prvom balkanskom ratu, Milunka sa drinskom divizijom učestvuje u još krvavijem - Drugom balkanskom ratu.
-Ako me rane, neka bude u nogu. Neka bude i u glavu, samo neka ne bude u grudi. Saznaće da sam žensko – govorila je.
Proslavivši se u Bregalničkoj bici, Milunka je zadobila povrede koje su vojsci otkrile njen pravi identitet. Tokom previjanja u bolnici, dogodilo se ono od čega je Milunka strepjela skoro godinu dana nakon priključivanja srpskoj vojsci - saznali su da je žensko.
Međutim, već proslavljena kao dobar vojnik, ona odlučuje da se narednom, Prvom svjetskom ratu, nikako ne priključi pod maskom, već na front istupa pod svojim pravim identitetom - vojnikinja Milunka Savić.
Iako su ovome prethodila neslaganja vojvode Radomira Putnika, koji je u početku tvrdio da “ženi nije mesto u ratu”, nudio joj da obavlja bolničke poslove, Milunka se ipak priključuje najhrabrijem od preko sto pukova koje je srpska vojska imala - Gvozdenom puku.
Milunka se trudila da svoj puk, puk “gvozdenjaka” (kako ga je zvala) ne obruka, a u tome je rukovanjem oružjem, a posebno bacanjem bombi, i uspjela. Postignuvši ogromne uspjehe u Kolubarskoj bici, ona dobija svoj prvi od ukupno šest ordena za hrabrost - Orden Karađorđeve zvijezde.
U jesen 1915. godine Milunka je u Makedoniji ozbiljno povrijeđena u glavu, pa se povlači preko Albanije, da bi se samo nekoliko mjeseci kasnije vratila na Solunski front. Tada ponovo ređa ratne uspjehe, od kojih je najznačajniji bio onaj u bici na Kajmakčalanu. Nakon ove bitke, ona dobija mnoštvo odlikovanja, među kojima su i dva francuska ordena Legije časti. Takođe, Milunka je do danas ostala jedina žena odlikovana francuskim “Ratnim krstom sa zlatnom palmom.”
Nakon ratova je čistila, kuvala i bavila se humanitarnim radom
Nakon završetka Prvog svjetskog rata, Milunka je 1920. zvanično demobilisana. Bez škole i samouka, obučena samo za ratne djelatnosti - ova heroina narednih 15 godina, provešće radeći različite poslove.
U početku je radila u Bosni i Hercegovini, kao bolničarka, kuvarica i kontrolorka u fabrici vojnih uniformi. A onda, godine 1922, Milunka se udaje za osam godina mlađeg Vejka Gligorića, a dvije godine kasnije dobija i ćerku Milenu. Kasnije je usvojila još tri ćerke: Milku, koju je pronašla zaboravljenu na željezničkoj stanici u Stalaću, Višnju (1921—2004), svoju sestru od ujaka i Zorku, uzetu iz sirotišta na dalmatinskoj obali, koja je imala hendikep, pošto je preležala meningitis.
Veljko je imao posao u Pošti. Kasnije je premješten u Banjaluku. Ubrzo je zapostavio porodicu, a brak je bio ugašen.
Ranih 1920-ih godina, za ratne zasluge, od države je dobila imanje u Stepanovićevu, nadomak Novog Sada. Sa sestrom Slavkom je sređivala posjed, a svoje ćerke odgajala kao samohrana majka. Kasnije, u potrazi za boljim životom, zajedno sa ćerkama je otišla za Beograd, gdje je mjesecima pokušavala da nađe posao.
Na inicijativu svojih saboraca, 1929. godine, Milunka se zaposlila kao čistačica u Hipotekarnoj banci u Beogradu. Upravo na ovom mjestu, ona će provesti najveći dio svog radnog vijeka.
Između dva svjetska rata, poštovali su je širom Evrope. Milunka je bila neizostavna zvanica kada su u pitanju proslave jubileja, obilasci ratišta, polaganje cvijeća na grobove palih, a na susrete s ratnim drugovima je odlazila u šumadijskoj narodnoj nošnji, ukrašenoj dobijenim odlikovanjima.
Prepoznavši njenu hrabrost i izuzetan doprinos državi, Republika Francuska ponudila joj je da se preseli u njihovu i zemlju i da tamo dobije vojnu penziju. Međutim, ona je ipak izabrala da živi u Beogradu, gdje su ljudi brzo zaboravili njene zasluge. Za sve to vrijeme iškolovala je i odgajila tridesetoro djece koju je dovodila iz svog rodnog sela.
Za vrijeme Drugog svjetskog rata, Milunka je držala malu bolnicu na Voždovcu, u kojoj je liječila ranjenike. Zbog te bolnice uhapšena je od strane Nedićeve policije i šest mjeseci provela u zloglasnom logoru Banjica.
Poslije Drugog svjetskog rata, nova komunistička vlast dodijelila joj je penziju, kao znak poštovanja za zasluge u Prvom svjetskom ratu i držanje tokom okupacije.
Starost je provela u skromnoj, oronuloj kući na Voždovcu, okružena unucima. Skupština grada Beograda dodijelila joj je 1972. jednosoban stan u naselju Braće Jerković.
Umrla je 5. oktobra 1973. u Beogradu i sahranjena u porodičnoj grobnici na Novom groblju. Njeni posmrtni ostaci prenijeti su 10. novembra 2013. u Aleju zaslužnih građana na Novom groblju.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
