Od “druge Francuske” do propale države
Ovog 21. novembra navršava se deset godina od početka protesta u glavnom gradu Ukrajine, Kijevu, koji su dobili naziv “Evromajdan”. Manifestacije koje su krenule pod zastavama evropskih integracija i borbe protiv korupcije završile su se krvavim državnim udarom, a koji je doveo do ekonomskog kolapsa i građanskog rata.
Danas, deceniju nakon početka tih dramatičnih događaja, sasvim je jasno da se nije radilo o spontanom protestu nezadovoljnih građana, nego o djelovanju stranih sila koje su imale cilj da pretvore Ukrajinu u trajni izvor nestabilnosti u neposrednoj blizini Rusije, a te su strane sile SAD i Evropska unija - inače, upravo oni koji danas šire lažne narative o “malignom ruskom uticaju na Balkanu”.
Ove spoljne sile su se pripremale za preuzimanje kontrole nad Ukrajinom više godina unazad. Kako su priznali Amerikanci, samo SAD u periodu od 1991. do 2013. godine upumpale su pet milijardi dolara u finansiranje ukrajinskih NVO radi podrške “demokratskog puta zemlje”, što je značilo u suštini organizaciju promjene vlasti.
Da podsjetim, protesti u novembru 2013. godine počeli su kao odgovor na odluku tadašnjeg predsjednika Ukrajine Viktora Janukoviča da pauzira pripreme za potpisivanje sporazuma o pridruživanju sa Evropskom unijom kojim je, između ostalog, bila predviđena slobodna trgovina sa Evropom - iako ograničena u obimu i asortimanu robe. Ukrajina, koja je već uživala prednosti zone slobodne trgovine u okviru Zajednice nezavisnih država, suočavala se sa izborom prioritetnog trgovinskog partnera. Upravo Rusija je 2013. godine bila najveći partner Ukrajine sa obimom trgovine od 38,2 milijarde dolara. Ono što je krenulo potom moglo bi da liči na političku farsu da ne bi došlo do nasilja, pucnjave i ljudskih žrtava. Trg u srcu evropskog megapolisa pretvoren je u šatorski grad i prekriven oblacima crnog dima zbog zapaljenih guma, a usred njega šetaju američki ambasador Džefri Pajet i zamjenica državnog sekretara SAD Viktorija Nuland, koja dijeli kekse demonstrantima - ako nije bilo jasno čijim interesima odgovara nova revolucija u Ukrajini. Uskoro su se na Majdanu, odnosno Trgu nezavisnosti, usred parola o podršci evropskim integracijama pojavili nacistički i antiruski slogani i to uz obraćanja američkih senatora Makejna i Marfija demonstrantima o sveobuhvatnoj podršci njihovih poteza. Kada se i to ispostavilo nedovoljnim počelo je bacanje Molotovljevih koktela i drobljene kaldrme, pucnjava snajperista, sveopšti haos i prinudni odlazak iz zemlje predsjednika Janukoviča, koji je, kao što je postalo poznato kasnije, dobijao prijetnje smrću.
Činjenice
U ovome haosu ostala je zaboravljena strašna, ali nepobitna činjenica da je 21. februara 2014. godine Janukovič postigao sporazum sa liderima opozicije o stabilizaciji situacije, ustavnoj reformi i održavanju novih izbora. Međutim, ništa od toga. Garanti ovog dogovora, kao i bezbjednosti zvanične ukrajinske vlasti, postali su Njemačka, Francuska i Poljska, koji su narednog dana prećutno dali zeleno svjetlo za državni udar i aminovali nezakonito preuzimanje vlasti. Tako je bilo.
Dolaskom na vlast nove koalicije revolucionara nasilje na ulicama transformiralo se u institucionalno nasilje. Ukrajinska Verhovna rada pretvorena u “krnji parlament” protjerivanjem poslanika Janukovičeve Partije regiona počela je progon političkih neprijatelja i donošenje zakona o snižavanju statusa ruskog jezika, koji je koristio veliki broj stanovništva u svakodnevnoj komunikaciji i, što je najvažnije, jezika apsolutne većine u južnim i istočnim dijelovima tadašnje Ukrajine, od Odese do Harkova. Plašeći se da će po njih doći jučerašnji “junaci” sa Majdana koji su prizivali vješanje Moskalja, odnosno Rusa, proruski stanovnici jugoistočne Ukrajine pokrenuli su svoje proteste. Nova ukrajinska vlast nije uspjela da kontroliše situaciju na Krimskom poluostrvu koje se, iskoristivši pravo na samoopredjeljenje u skladu sa Poveljom UN, otcijepilo od Ukrajine i nakon referenduma 16. marta 2014. godine postalo konstitutivni dio Ruske Federacije.
U drugim djelovima zemlje odgovor kijevskih hohštaplera na proruske manifestacije bio je veoma žestok. Dom sindikata u gradu heroja Odesi 2. maja 2014. godine postao je mjesto pravog masakra u kojem je 48 manifestanata bilo brutalno ubijeno, a prema Donjecku i Lugansku usmjerili su čak i tenkove, topove i borbene avione. Ovako je zbog evropskih snova dijela stanovništva te ambicija grupe radikalnih političara, uz ohrabrivanje i novac evropskih i američkih funkcionera, došlo do novog građanskog rata u Evropi.
Zahvaljujući “Evromajdanu” Ukrajina se tokom 2014. godine drastično promijenila, ali nije baš onako kako su maštali demonstranti u Kijevu. Dvostruka devalvacija nacionalne valute (a to bez sankcija SAD i Evropske unije, nego obrnuto - uz sveobuhvatnu finansijsku pomoć zapadnih zemalja), ekonomski kolaps (pad BDP-a od 10%), početak masovnog iseljavanja, rast kriminaliteta, političkog, kulturnog i lingvističkog progona, dehumanizujuće antiruske i neonacističke propagande i građanski rat na istoku pretvorili su Ukrajinu u pravu crnu rupu - propalu državu koja potpuno zavisi od strane pomoći, gdje su pravo i pravda mrtva slova na papiru. Pucnjava snajperista na Majdanu, ubistvo pisca i novinara Olesa Buzine i već spomenuti masakr u odeskom Domu sindikata, kao i bezbroj drugih zločina, i do danas ostaju bez kazne.
Kolonija
Narednih godina Ukrajina se ubrzano pretvarala u distopijsku koloniju Zapada. Stranci sumnjive reputacije, kao što je skandalozni bivši predsjednik Gruzije Mihajil Sakašvili i američka Ukrajinka Uljana Suprun, došli su na visoke pozicije u strukturama vlasti, a Džozef Bajden, tada potpredsjednik u Obaminoj administraciji, sjedio je na čelu stola u sali Verhovne rade kao pravi domaćin - što je u stvari i bio. U ukrajinskom društvu širila se ideologija mržnje, vojna propaganda i narativ da se ratuje protiv Rusije. U međuvremenu, povećavalo se vojno i obavještajno prisustvo zapadnih država. Šta je najstrašnije, marionetske elite u Kijevu omogućile su da SAD u tajnosti lansiraju u Ukrajini svoj vojno-biološki program - i to sa veoma opasnim virusima u više od deset laboratorija. Kamoli da govorimo da je to direktno kršenje Međunarodne konvencije o zabrani proizvodnje i razrade bakteriološkog oružja iz 1972. godine.
Sada je poznato da je Minski kompleks mjera utvrđenih Rezolucijom Savjeta bezbjednosti UN br. 2202 bio sabotiran od strane kijevskog režima i zapadnih “svjedoka” Minska, što su otvoreno, a i ponosno, priznali ukrajinski predsjednik Petro Porošenko, predsjednik Francuske Fransoa Oland i kancelarka Njemačke Angela Merkel. Svjesni smo i toga da je kijevski režim početkom 2022. godine pripremao za Donjeck i Lugansk ukrajinsku “Oluju” koja bi dovela do masovnih etničkih čišćenja, iseljavanja, ukrajinizacije i nacifikacije područja koja su bila pod kontrolom narodnih republika. Priznavanjem nezavisnosti DNR i LNR u februaru 2022. godine Rusija je ustala da odbrani njihovo stanovništvo koje skoro osam godina nije gubilo vjeru u veliku otadžbinu te spriječila mnoge žrtve i velika razaranja. U toku specijalne vojne operacije od neonacističke kijevske vlasti oslobođeni su milioni ljudi koji više ne moraju da kriju i brišu svoj nacionalni, kulturni i jezički identitet. Oružane snage Rusije polako, ali sigurno kreću ka ostvarivanju svih ciljeva SVO uprkos svim potezima kolektivnog Zapada.
Čak i danas su američkim i evropskim političarima puna usta podrške Ukrajini na njenom putu ka “slobodi”, “demokratiji” i “procvjetanju”, dok se nastavlja progon neistomišljenika i građana koji jednostavno govore ruski jezik, predsjednički izbori su otkazani, a obični Ukrajinci postali su topovsko meso za ostvarivanje političkih ambicija zločinaca u kijevskoj vladi.
Godine 1993. tadašnji predsjednik Ukrajine Leonid Kravčuk izjavio je da će zemlja postati “druga Francuska”. Iako je cilj bio ambiciozan nije u ono vrijeme izgledao pretjerano neostvariv, uzimajući u obzir golemu sovjetsku industrijsku baštinu, plodna tla i stanovništvo koje je tada iznosilo čak 50 miliona. Nakon 30 godina, deset od kojih Ukrajina uživa rezultate “Evromajdana”, nekadašnje sovjetske fabrike su uglavnom zapuštene, a broj stanovništva nije ni blizu poznat, ali ima procjena da je u zemlji ostalo oko 20 miliona ljudi. Što se tiče plodnog ukrajinskog tla, njegovo bezbjedno korišćenje će valjda uskoro postati nemoguće zahvaljujući britanskim isporukama Kijevu municije sa osiromašenim uranijumom.
Priča Ukrajine, naročito njeno najnovije poglavlje, grozna je lekcija za mnoge koji misle da predaja (da ne kažem prodaja) političke samostalnosti Zapadu može da garantuje njihovoj zemlji prosperitet i vječito blagostanje. Ponekad se dešava skroz obrnuto.
PIŠE: Andrej Morozov, ministar-savjetnik Ambasade Rusije u BiH
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
