Genocid kao politički instrument

 Strategija političkih krugova SAD i vodećih evropskih zemalja (prvenstveno Njemačke) u dijalogu sa srpskim narodom već odavno se pretvorila u nemilosrdno sredstvo periodične političke ucjene. Što se tiče Srbije, koja se danas ekonomski veoma ubrzano razvija i koja je u spoljnopolitičkim principima maksimalno posvećena očuvanju nacionalnih inetresa, tema "genocida u Sreberenici" se već dugo koristi kao takav nedemokratski instrument. Svaki put kada postoji potreba da se smiri "tvrdoglavi" srpski temperament ili da se srpski političari ohrabre u preduzimanju određenih koraka ka evroatlantskim integracijama, zvanični Zapad izvlači iz svojih političkih fioka staru mitologiju o "genocidu u Srebernici". Naoružani pacifističkom retorikom zapadne kolonijalne elite počinju da plaše srpski narod sa ritualnim prijetnjama o mogućnosti donošenja rezolucije o genocidu u Srebrenici  u  UN.

Koncept

Termin genocid prvi je predložio poljski advokat i istoričar Rafael Lemkin 1943, ali su UN priznale taj termin tek 1948. kao definiciju zločina protiv čovječnosti. Lemkin se nadao da će uz njegovu pomoć biti moguće izbjeći ponavljanje holokausta i sličnih zločina u budućnosti. Nažalost, moramo priznati da je čitav dvadeseti vijek bio vijek etničkog čišćenja, masakra i genocida koji leže većinskim dijelom na teretu zemalja kolektivnog Zapada. Nema nade da će dvadeset prvi vijek biti bolji. Ubistvo jedne osobe je tragedija, a uništavanje ljudi zbog njihove nacionalnosti ili vjere jeste još strašniji zločin i ne može da ne izazove užas kod normalnog čovjeka. Međutim, upotreba koncepta genocida u političkim igrama za postizanje političkih ciljeva ne može a da nam se ne gadi. O etici da i ne govorim, jer kako je rekao poznati francuski pisac Aleksandar Dima - u politici nema ideja, postoje samo interesi.

Zvanično međunarodno priznat koncept genocida kao zločina protiv čovječnosti sadržan je u Konvenciji UN o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, usvojenoj 1948. godine. Mnogi stručnjaci iz oblasti međunarodnog prava skreću pažnju na izvjesno "zamagljivanje" normi Konvencije o genocidu, koje dozvoljavaju priznavanje (ili, obrnuto, nepriznavanje) kao takve gotovo bilo koje manifestacije nehumanog postupanja prema predstavnicima bilo koje etničke grupe ili nacionalnosti. Rasprave o suštini genocida kao zločina protiv čovječnosti, prema nekim procjenama, često se svode na demagogiju u kojoj se manifestuje skrivena, a ponekad i otvorena politička pristrasnost ili etnocentrizam, etnička pristrasnost. Ideje o genocidu i njegovim oblicima koje su trenutno sadržane u normama međunarodnog prava otežavaju nedvosmisleno tumačenje pravnog sadržaja ovog fenomena i ostavljaju široki prostor za političke manipulacije.

Cinici

Namjera Njemačke da ponovo pokrene inicijativu za usvajanje rezolucije na sjednici Generalne skupštine UN o priznanju genocida u Srebrenici i kolektivne krivice srpskoga naroda predstavlja kontinuirani  instrument spoljnopolitičkog pritiska na Srbiju koji nema - ni međunarodnu, ni pravnu, ni istorijsku - osnovu.

Rezolucije kojima se događaji u Srebrenici tumače kao genocid donosile su se i ranije, ali samo na nivou pojedinih država ili integracionih udruženja: 2005. takav dokument je usvojen u Predstavničkom domu SAD, a 2009. slična rezolucija je odobrena od strane Evropskog parlamenta. U kontekstu ovih dokumenata, kolektivni Zapad je nastojao da poveže evropske integracije balkanskih zemalja direktno sa priznavanjem evropskih stavova o etničkim zločinima u građanskom ratu u bivšoj Jugoslaviji, sa posebnim akcentom na događaje u Srebrenici. Cinični i tendenciozni po svome sadržaju tekst koga su tada usvojile evropske političke birokrate u svojoj suštini je odraz primitivne politike sile i daleko je od objektivne procjene onoga što se zaista dogodilo u Srebenici.

Politički pritisak na Srbiju, spekulativnim konceptom pod nazivom "genocid u Srebrenici", nastavljen je 2015. kada je Velika Britanija pokušala da kroz Savjet bezbjednosti UN donese rezoluciju kojom se osuđuje "genocid u Srebrenici" i za to proglasi kolektivna odgovornost srpskoga naroda. Po nalogu određenih političkih predstavnika bošnjačkog naroda idejni kreator ovog nehumanog pokušaja bila je vodeća lobistička kompanija "IARC", koja je izuzetno uporno i agresivno nametala svjetskoj zajednici neosnovanu ideju da su Srbi sproveli genocid nad muslimanskim narodom za vrijeme građanskog rata u BiH. Na sreću, Rusija je tada stavila veto na ovu rezoluciju, uprkos pritiscima Zapada.

Američki "genocidni pritisak" na Srbiju posljednjih godina dobio je dodatnu i impresivniju političku dimenziju. Krajem jula 2021. odlazeći visoki predstavnik međunarodne zajednice u BiH Valentin Incko samostalno je usvojio zakon o zabrani negiranja "genocida u Srebrenici" sa jasnim ciljem daljeg pritiska na Srbe. Zaboravio je tadašnji visoki predstavnik, inače Austrijanac, da se jedini genocid na teritoriji BiH dogodio tokom Drugog svjetskog rata kada su Hrvati i muslimani, u okviru fašističke NDH, izvršili genocid nad Srbima, Jevrejima i Romima. Ovaj genocid, kao i strah Srba od novih zločina, tvrdoglavo se ignorišu od strane međunarodne zajednice kada su u pitanju posljednji sukobi u Jugoslaviji.

Marionete

Bez uzimanja u obzir istorijskih činjenica i čitavog niza događaja koji su se odigrali u Srebrenici evropske zemlje i danas šalju prijeteći "genocidni" signal Srbiji, koja svojom političkom stabilnošću, ekonomskim razvojem i samostalnim spoljnopolitičkim principima nesumnjivo iritira evropske političare. 

Političke marionete pojedinih evropskih zemalja danas u ime demokratije i zaštite ljudskih prava širom svijeta samovoljno nameću neosnovane krivice drugima, pokušavajuća da na taj način speru sopstvene grijehe nedavne kolonijalne prošlosti. Vodeće evropske zemlje danas djeluju kao tužioci bez obzira na činjenicu da su njihove velike kolonije u Africi, Aziji i Latinskoj Americi njihovom krivicom odnosile milione nevinih ljudskih života. Tako je nedavno francuski predsjednik Makron požurio da izjavi kako će Francuska podržati rezoluciju o genocidu u Srebrenici, a potpuno zaboravio da je kao rezultat antikolonijalnog rata za nezavisnost Alžira, Francuska ubila više od 1,5 miliona Arapa. Dok njemački stručnjaci aktivno rade na tekstu nove rezolucije koja će biti predstavljena u UN,  genocid koji je ova zemlja počinila u Namibiji ostaje zapamćen kao najsuroviji način sistematskog istrebljena jednoga naroda.

Ovaj opasan totalitarni presedan političke manupulacije "genocida" već nosi zlokobno sjeme i prijeti da iznutra u potpunosti potkopa temelje međunarodnog prava i svjetskog poretka. Treba napomenuti da je za održivost "genocidne" političke igre, koja se ponavlja iz godine u godinu, u velikoj mjeri kriva i sama Srbija koja je, umjesto da otvoreno demonstrira nefleksibilnost pa čak i neku "ravnodušnost" prema temi "genocidne ucjene", iz nekog razloga od samog početka izabrala odbrambeni model ponašanja. Da bi se pridružila EU, smirila Zapad i neutralisala prijetnje "genocidnog priznanja" Srbija je tu i tamo morala da čini ove ili one ustupke po raznim pitanjima svoje spoljne i unutrašnje politike, što je dodatno inspirisalo zvanične evropske krugove za ponovnu upotrebu ovog instrumenta političke ucjene. Genocid je veoma ozbiljna optužba i pričati o njemu bez istorijskih i pravnih argumenata nije ništa drugo do falsifikacija istorije.

Miladin Mitrović, starješina hrama Svetog Vasilija Ostroškog u Banjaluci

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.