Podrška ilidžanske brigade dr Laziću: Drži se prijatelju, uvjereni smo da će snaga tvoga duha i čelične volje pobjediti

Članovi Udruženja VIII odreda - Ilidža Specijalne brigade policije Republike Srpske, ljudi koji su stvarali i branili Srpsku, ljudi kojima dr Lazić spasavao živote, poručuju da su uvjereni da će dr Lazić i ovaj put pobjediti.

“Naš doktor Miodrag Lazić je, ostvarujući svoju plemenitu i humanu misiju, obolio i nalazi se u teškom zdravstvenom stanju. Drži se prijatelju, uvjereni smo da će snaga tvoga duha i čelične volje uspjeti da pobjedi u ovoj borbi, kao što je i u svim predhodnim koje je život bacio pred tebe. Doktor heroj za koga se pričalo da svojim rukama mrtve može da oživi, a mi smo jednostavno znali ako dospemo u tvoje ruke da smo sigurno pobjedili. Molimo se za tebe i za tvoj brzi i potpuni oporavak”, poručili su iz Udruženja VIII odreda - Ilidža Specijalne brigade policije Republike Srpske.

Dr Miodrag Lazić rođen je u Zemunu 31.5.1955. godine, gde je i završio osnovnu školu. Otac, oficir, biva premješten u Niš. U tom gradu Lazić završava gimnaziju, a zatim i studije medicine. Kao student, aktivno se bavi sportom, odbojkom i fudbalom.

Specijalizaciju iz hirurgije završava na VMA u Beogradu, u svojoj tridesetoj godini, i postaje jedan od najmlađih hirurga. Potom, godinu dana radi u Vojnoj bolnici u Nišu, a onda prelazi na Hiruršku kliniku Kliničkog centra, gde i danas radi.

U avgustu 1991. napustio je siguran i udoban život ljekara hirurga u Nišu i zaputio se u tadašnju Republiku Srpsku Krajinu. Kasnije je, podstaknut dramatičnim iskustvima u spasavanju života počeo da piše dnevnik. “Dnevnik ratnog hirurga” potresno je svjedočanstvo o ratu bez oružja u kojem nema predaha.

-Glina. Radim kao jedini opšti hirurg u glinskoj bolnici, jedinoj bolnici u Republici Srpskoj Krajini. Dan i noć – operacije, pregledi i previjanja. Pokrivam prostor od oko 200.000 stanovnika. Prva linija fronta sa ustaškim snagama, rijeka Kupa udaljena samo tri kilometra od bolnice. Za ta dva mjeseca, april i maj 1992. godine, imao sam više od šezdeset ranjenih i četiri poginula borca. U maju smo dva puta granatirani. Četvrtog maja po Glini su padale granate od 22 do jedan čas – zabilježio je dr Lazić.

A zabilježio je i ovo: “Desetak dana radim dan i noć. Spavam kad mogu, u tri – četiri ujutru, u podne, u šest po podne, u devet, kada imam vremena. A nikada duže od sata. Ima dana kada operišem bez prestanka, po cijeli dan. Zaspim na operaciji. Spavam destak minuta…”

Zabilježeno je i kako je, na sarajevskom ratištu, bukvalno iz mrtvih vratio ranjenog borca Vasu Jeremića. Kad je  već proglašen mrtvim, masirao mu je srce, polomio rebra masirajući – ništa! Onda je u očajanju otvorio grudni koš, uzeo ruke i masirao ga, golim rukama, dok srce nije proradilo. Srce na dlanu – doslovno!

Dobio je brojna odlkovanja, između ostalog i Krst milosrđa, kumovao je djeci boraca koje je spasao iz mrtvh, opjevan je u pjesmama svojih nekadašnjih saboraca.

-Doktor Lazić je svojim rukama bukvalno držao moje srce i masirao ga – svjedočio je, godinama kasnije Vaso Jeremić.

“Nezaboravni petak. U salu sam ušao u 20.30 časova i neprekidno radio do 13 časova”

U ratnom denvniku dr Lazića zabilježeno je i kakve je bitke vodio na Vidovdan 1993. godine u srednjoj Bosni, gdje je liječio i srpske i hrvatske borce.

-Nezaboravni petak. U salu sam ušao u 20.30 i neprekidno radio do 13 časova. Operacija za operacijom, teške povrede stomaka, prostrelna rana u stomaku, teška povreda crijeva, veliko krvarenje. Pavlović iz Kiseljaka, teška povreda tijela, izgleda, bombom. Njegov sinovac Vlatko Pavlović takođe ima tešku povredu stomaka. Milutin Stanišić, Ilijaš, prsnuti čir, operacija. Jure Mijić, Kraljeva Sutjeska, teška povreda lijeve nadlaktice. Operacija za operacijom. Osam operacija, jedna za drugom. Svaki hirurg koji ovo pročita shvatiće koji je to napor – ostače zapisano u njegovom dnevniku. Ovaj dnevnik je, kako je napisao jedan od recenzenata ne samo dragocjeno iskustvo iz prve ruke i iz srca rata, nego i “snažan protest protiv bezumlja rata”.

Rati put dr Lazića počeo je 4. avgusta 1991. godine u Kninu i potrajaće punih 1.200 ratnih dana. U međuvremenu, njegova kćerkica i sinčić su u Nišu odrastali bez njega. Znali su da je “tata potrebniji drugoj deci”. Hiljade ljudi je spasao, stotine njih mu je umrlo na rukama.

U Krajini je ostajao 13 mjeseci. Slali su mu avion, da napusti bojište, odbio je. Kad su ga pitali zašto rekao je da se ni utakmica ne napušta na poluvremenu, ni iz bioskopa ne treba izaći dok film nije gotov.

Kao hirurg je učestvovao u proboju koridora u junu 1992. godine, a potom se kao dobrovoljac javlja u ratnu bolnicu “Koran” na Plama u Republici Srpskoj. Jedan je od osnivača ratne bolnice “Žica” u Blažuju kod Sarajeva, takoreć na samoj liniji fronta. Ostao je tamo punih 40 mjeseci, kao jedini hirurg na području tadašnjeg srpskog Sarajeva. Tu je obavio više od 3.500 operacija pod punom anestezijom. On je područje napustio tek u februaru 1996. godine, nakon potpisivanja Dejtonskog mira.

Kako je ranije svjedočio, i danas često dolazi u Republiku Srpsku, gdje ga dočekuju kao dragog gosta. Ipak, kako jednom reče, ne smije da se zaustavlja u svakom mjestu gdje žive njegovi nekadašnji pacijenti, nego se krišom “šunja” od Milića, do Rogatice, Višegrada, Sokoca… inače bi jedno njegovo putovanje potrajalo godinama, dok se sa svakim pozdravi i prozbori koju riječ.

Kao jedini hirurg za trbuh i grudni koš radi skoro dve godine na prostoru najšireg ratišta Republike Srpske , pet opština sa više od 100.000 stanovnika. Sa nekoliko hirurga, ljekara opšte prakse i srednjeg medicinskog osoblja, primer je herojstva “ljudi u bijelom”. Sjećanja iz rata zapisuje u “Dnevnik ratnog hirurga”. Knjigu je objavio nakon rata.

Pored iscrpljujućeg rada i pisanja Dnevnika, stiže da napiše i 16 stručnih radova i učestvuje na tri velika međunarodna kongresa, na kojima njegovi radovi izazivaju veliku pažnju stručnjaka. Godine 1994. dobija zvanje primarijusa.

O dr Laziću snimljen je dokumentarni film “Dnevnik ratnog hirurga”, autora Siniše Grabeža u produkciji Televizije Republike Srpske.

Za njegov rad u Republici Srpskoj, njegova svetost patrijarh Pavle ga odlikuje Ordenom svetog Save. Nosilac je i niza drugih priznanja. Februara 1996. godine odlazi iz Srpskog Sarajeva, kući, u Niš.

Kako sam kaže: “Odlazim sa tugom i sjetom. Ponosan sam što sam se borio i dijelio dobro i zlo sa herojskim narodom Srpskog Sarajeva. Tužan sam i slomljen zbog njihove tragedije...”

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.