Kineski Don Kihot preveden na španski jezik poslije 100 godina

Lin Šu je 1922. godine, uprkos potpunom nepoznavanju španskog jezika ili bilo kog drugog zapadnog jezika, a uz pomoć prijatelja koji je pročitao dva ili tri engleska prevoda, preveo „Don Kihota“ na kineski jezik odnosno objavio „priču o začaranom vitezu“.

Na stranicama ove knjige kineski čitaoci imali su uvid u zanesenog, knjigom opsednutog plemicća, koga je stvorio pisac Servantes, ali i u avanture koje su ođekivale, jednako uporno kao Rosinanteova kopita, kroz vijekove i kroz rad mnogih, od Horhea Luisa Borhesa i Grejama Grina do Salmana Rušdija.

Skoro 100 godina kasnije Španija mu uzvrača uslugu prikladnim viteškim procvatom i prevođenjem Linovog prevoda na španski jezik koji se podudara sa 405. godišnjicom Servantesove smrti.

Jezička potraga počela je prije osam godina, nakon što je Institut Servantes u Pekingu izložio predmete prikupljene od strane kineskog kolekcionara koji je proveo 20 godina pretražujući po pijacama i knjižarama kineska izdanja Servantesa.

Među njima je, kaže direktor Instituta Servantes u Šangaju Inma Gonzalez Pui, bila i Linova priča o začaranom vitezu.

„Mali dragulj, iako je izgledao kao obična sveska“, rekla je ona.

Uz pomoć kolekcionara i neumornim naporima profesorke klasične kineske književnosti na Univerzitetu u Granadi Alisije Relinkue, Institut je krenuo u spasavanje zaboravljenog teksta i njegovo prevođenje na španski jezik.

„Trebalo je manje godina nego što bih želio, iako bih možda umro u pokušaju. Prijedlog je stigao 2017. godine, a započeo sam sljedeće godine, tako da su to bile dvije i po, vrlo intenzivne i vrlo iscrpljujucće, godine“, kaže Relinkueova.

Uprkos neobičnoj genezi „Začaranog viteza“, koji uključuje mnoge izmene i odstupanja od Servantesovog teksta, Alisija Relinkue se zalaže za ideju Linovog djela kao prevedene kosti.

„Mnogo je stvari koje još uvek nismo pronašli a znam i mnogo prevoda drugih tekstova koji se udaljavaju od originala. Ali da, ima mnogo izobličenja, jer kineska verzija dolazi preko engleske“, rekla je ona.

Neke od najvećih razlika leže u samim likovima. Sam Don Kihot, koji je u knjizi poznat kao Kuisada, manje je u zabludi i obrazovaniji je, dok je Sančo Pansa više učenik kulturnog gospodara nego čuvar ludog viteza.

Sveštenik koji pokušava da izleči plemića od njegovih zabluda postaje ljekar, dok je Dulčineja, seljanka koju Don Kihot idealizuje, opisana prelijepim kineskim epitetom „Dama od žada“.

„Don Kihot je dostojanstvena, obrazovana, figura koja poštuje prošlost. Možda se s vremena na vrijeme zbuni, ali zbunjenost izaziva svet. On nije smiješna figura u bilo kom smislu. Mislim da se Lin Šu možda malo identifikovao s njim jer je živio u vrijeme kada su ljudi pokušavali da sve preprave, i mislim da su i Don Kihot i njegov prevodilac častili prošlost“, kaže Alisija Relinkue.

Za Gonzalez Puija nova verzija priče o začaranom vitezu predstavlja završetak dva putovanja.

Ne samo da se Don Kihot konačno vratio nazad u Španiju nakon jednog vijeka u Kini, već se Linov tekst objavljuje u njegovoj domovini, kao dvostruko izdanje s prevodom, prvi put od 1934. godine i od istog izdavača za tekst iz 1922. godine.

Relinkueova na svoj prevod Lininog prevoda gleda kao na najnoviju kariku u dugom i drevnom lancu i kao sredstvo za deljenje knjige koja govori o Kini s početka 20, veka kao i o Španiji iz 17. veka.

„Nadam se da će posao koji sam uradila, ukljucujući i bilješke, pokazati kako je svaki odlomak na bilo kom jeziku prepun informacija o svojoj kulturi. Mislim da ovo nije korak unazad. Mislim da nas to čini mnogo bližim. To je pravo jezičko blago“, zaključuje prevoditeljka.

 

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.