Prinčevi roze krvi; Aleksandar III Karađorđević: “Ne živim život princa”

Ipak, ovaj skoro četrdesetogodišnjak poznat je i po ljubavnoj vezi sa ćerkom Emira Kusturice, za koju tvrde da ga je ostavila poslije “otkrića njegovog drugog ja”, piše Optimist.

Aleksandar Karađorđević rođen je 15. januara 1982. i najmlađi je sin princa Aleksandra II Karađorđevića i princeze Marije da Glorije od Orleana i Bragance. U jednom intervjuu koji je dao za domaće medije Aleksandar III Karađorđević govoreći o sebi rekao je: „Ne živim život princa. Ne želim da ljudi znaju za to, jer bi me onda osuđivali kao da sam lik iz crtanog filma! Običan sam čovek, imam dobre i loše dane, volim da radim i borim se s ovim ludim svetom. Biti princ je čudno. Ljudi očekuju svakakva sr**a od vas” U Beogradu od svih mesta najviše volim kafane! Kafanski sam čovek. Pušim drinu, jer je jeftina i ima dobar ukus. Ponekad uživam u narodnjacima, a ponekad odem na romsku muziku. Ali, Azru i EKV obožavam.”

Aleksandar je živio u Virdžiniji do 1984. godine. Sa osam godina je 1990. godine postao učenik jedne od najboljih osnovnih škola u Londonu. U junu 2000. godine maturirao je na Kraljevoj školi u Kenterberiju u Engleskoj, dobivši najbolje ocjene iz tri predmeta (španski i francuski jezik, politika). Studirao je na Univerzitetu San Francisko (USF) gdje je diplomirao na komunikacijama i medijima u maju 2004. godine. Prema zvaničnoj „kraljevskoj” biografiji, Aleksandar je ljubitelj umjetnosti, fotografije, muzike, francuskog filma; interesuju ga aktuelna zbivanja, a uživa u surfingu, skijanju na dasci, ronjenju, muzejima, kuhinji, književnosti, tenisu, košarci i fudbalu; govori engleski, španski i francuski, a usavršava i svoj srpski jezik.

Prema nepotvrđenim informacijama, on sada sa svojim dečkom živi na relaciji Amerika – Nikaragva, gdje je, kako neki navode, instruktor surfovanja.

Kada su se ova nagađanja prvi put pojavila u javnosti prije pet godina, Krunski savjet bio je izrazito podijeljen povodom ponašanja mlađanog prestolonaslijednika. Dok su jedni ostali šokirani bludnim fotografijama Aleksandra Karađorđevića, drugi u njima ne vide ništa sporno. Predsjedavajući Krunskog savjeta Dragomir Acović osudio je ponašanje mlađanog princa: „Jednostavno nemam reči! Ja to posmatram i kao monarhista i kao prijatelj njegovih roditelja, pa i njegov, a i neko ko je i sam roditelj. I niti razumem takvo ponašanje, niti mogu da ga opravdam. Sve je to daleko od mojih poimanja, i zaista ne razumem”.

Književnik Matija Bećković, član Krunskog savjeta, nije želio opširno da komentariše fotografije, već je samo kratko poručio uz osmijeh: „Ne bih verovao ni svojim očima, a kamoli da verujem internetu”. S druge strane, član Krunskog saveta Čedomir Antić ne vidi ništa sporno u slikama mladog princa,za koga kaže da je javna ličnost koja nema zvaničnu dužnost: „Za razliku od naših političara, gde je spolja gladac, a unutra jadac, ovde se vidi jedan običan život mladog čoveka koji taj život živi. U trenutku kada Srbija vrati Karađorđeviće na presto, siguran sam da će promeniti pristup društvenim mrežama i upoznaćemo ih onakve kakvi su uvek bili i kakvi treba da budu, kao prvu porodicu Srbije. Bilo bi loše da imamo ljude koji žive privatan život tako što se pretvaraju da ne žive, te zato ne vidim u čemu je problem sa fotografijama, na njima nema ničeg nezakonitog niti nemoralnog”.

Ako se može vjerovati nekim „zlim jezicima” ova, kako neki pokušavaju iz Krunskog savjeta, nakaradna pojava nije nova u dinastiji koja je krojila sudbinu Srbije i Jugoslavije, a koja bi rado ponovo stala na čelo naše napaćene zemlje. Sjetimo se sličnih priča koje su bile vezivane za ime Petra Karađorđevića, nesuđenog kralja Srbije.

Ukleti princ

Sudbina princa Đorđa Karađorđevića ponovo je u središtu interesovanje. Za to su između ostalog krive TV serije “Sijenke nad Balkanom” i “Kralj Petar I” u kojima se pojavljuje njegov lik. Princ Đorđe je rođen 8. septembra 1887. godine, na Cetinju, na dvoru knjaza Nikole, svoga dede po majci. Nakon njene smrti 1894. godine porodica se preselila u Ženevu. Kasnije je prešao je u carsku Rusiju, gdje je pohađao vojnu školu kao pripadnik Kadetskog korpusa cara Aleksandra II. Nakon Majskog prevrata 1903. godine i povratka Karađorđevića na vlast prekinuo je školovanje i došao u Srbiju. Prema tradiciji kao stariji sin Petra Karađorđevića bio je predviđen za naslijednika kraljevskog trona. Ipak, događaj iz 1909. godine promjenio je tok njegove sudbine.

Prema zvaničnoj istoriji, princ Đorđe je tad u naletu bijesa, šutnuo u stomak svog slugu Kolakovića, koji je od tih posljedica kasnije preminuo. Prema nezvaničnoj istoriji Đorđe je napao Kolakovića jer je odao njegovu tajnu ljubavnu vezu njegovom bratu Aleksandru koji ga je zbog nje ucijenjivao. U novije doba, istoričar Predrag Marković je došao do navodnog saznanja da se kralj Petar I žalio da mu Mihailo Petrović-Alas “pečati sina odostrag”, odnosno da su i jedan i drugi homoseksualci. Ove tvrdnje su dodatno bile podgrijane činjenicom da je Mihailo Petrović-Alas bio vječiti neženja, a sam Đorđe Karađorđević se oženio u šestoj deceniji života. Poslije Prvog svjetskog rata princ Aleksandar je pripremio teren za Đorđev povratak.

Nesuđeni kralj proglašen je maloumnim, a to, kako se pričalo, nije bilo bez razloga budući da je Đorđe imao “psihičkih problema”. Napadi i pletenje kontroverzi oko Đorđa nastavljeni su u narednim godinama. Aleksandar postaje kralj 1921. i odmah Đorđa stavlja na prinudno liječenje u Gornjoj Toponici kod Niša. Slobodu je dobio tek sa dolaskom njemačkih okupacionih snaga 1941. godine, ali nikada nije pristao na bilo kakav oblik saradnje sa okupacionim vlastima. Bio je jedini Karađorđević koji je ostao u socijalističkoj Jugoslaviji. Engleski brigadni general Ficroj Maklin, šef britanske vojne misije pri Vrhovnom štabu NOV i POJ, u svojim memoarima “Rat na Balkanu” piše o Đorđu Karađorđeviću: “Malo poslije našeg dolaska u Beograd, došao je jednog dana u našu Misiju postariji gospodin s beretkom na glavi. Predstavio se kao princ Đorđe Karađorđević, stariji brat kralja Aleksandra i stric sadašnjeg kralja. Odmah je počeo da priča istoriju svog života. Između ostalog je kazao kako je pretjerana tvrdnja da je on ubio svog slugu. Njegovi neprijatelji su na nepošten način iskoristili taj incident. Da su se poštovala njegova prava, bio bi on danas kralj Jugoslavije. Neko ga je zapitao, da li, osim toga, ima sve što mu je potrebno. Odgovorio je potvrdno. Vratili su mu automobil, koji je bio rekviriran za vrijeme borbi...” Mnogi su očekivali rasplet misterije o njegovom životu u romansiranoj autobiografiji „Istina o mom životu”, ali su izostali mnogi detalji o ličnom životu. U svojim sjećanjima Dejan Medaković nazivao ga je „čudan princ”:

„Sećam se tog čudnog, pomalo neuravnoteženog princa. Upoznao sam ga kod profesora Mile Pavlovića Krpe, sa kojim je bio prijatelj. Često sam ga viđao na trolejbuskoj stanici kod Londona, imao je privilegiju da ulazi na prednja vrata. Poznavali su ga svi šoferi, sa kojima je voleo da priča. Viđao sam ga i u knjižari SANU, kada je ovu vodio čika Sveta Rajković. Kod njega je princ Đorđe vodio beskrajne telefonske razgovore, ili je prelistavao nove knjige Akademije. Poslednji susret bio je u parku kod Tašmajdana, gde ga je, već oronulog, dovodio neki mladić. Videći me sa mojim lovnim terijerom, objašnjavao mi je rasne osobine ovog psa. Njegovu ženu Radmilu, penzionisanog sudiju, nisam poznavao. O njoj sam čuo iz muzejskih krugova, jer je povremeno rasprodavala muževe porodične relikvije. Strastveno je igrala hazardne igre, pa joj je novac uvek nedostajao.”

Đorđe Karađorđević umro je u Beogradu 17. oktobra 1972. godine, a sahranjen je u zadužbini svoga oca, Crkvi Svetog Đorđa na Oplencu. Pored njega je sahranjena i njegova supruga.

Ni naša čuvena pravoslavna braća i „svetorodna” dinastija Romanov nije bila pošteđena ovakvih „zloduha” koji su kvarili sliku „po volji Božijoj” blagorodnoj dinastiji.

Pjesnik “K. R.”

Konstantin Romanov, veliki knez, jedan od članova ruske imperatorske porodice koja je vladala Ruskom imperijom gotovo tri vijeka, predsjednik Ruske akademije nauka, prevodilac, dramaturg i pjesnik čije je stihove voleo i Vladimir Ilič Lenjin, rođen je 22. avgusta 1858. godine u mjestu Streljne. Njegov život i umjetničko stvaranje označiće teški unutrašnji lomovi, rastrzanost između vlastitih homoseksualnih stremljenja, strogih tradicija, privrženosti porodičnim vrijednostima i vjere u Boga. Svoju patnje, dileme i strasti prenosio je u svoje pjesme a ono najintimnije u dnevnik koji je zaviještao na čuvanje Ruskoj akademiji nauka pod uslovom da njegove stranice ne ugledaju svijetlost dana narednih 90 godina (dnevnik je objavljen 1994. godine).

Konstantin Romanov, unuk ruskog cara Nikolaja Prvog, sa dvanaest godina počeo je svoja druženja sa ruskim mornarima, svako ljeto provodio je na brodovima ruske mornaričke škole. Okružen mornarima i nije bio svijestan da će mu ovo druženje obilježiti život. Zapisao je kasnije u dugo čuvanom dnevniku da je vojno okruženje u njemu proizvelo osjećaj muškosti, a kasnije se uprkos ženidbi „razvilo u snažnu strast, grijeh i bolest”.

Godine 1875. kao mornar pitomac na brodu „Svetlana” kreće vodama Mediterana, a uskoro i vodama Atlantskog okeana. Po završetku rusko-turskog rata obilazi Evropu, Alžir i na kraju završava u društvu grčkih mornara. Mornarica je obilježila njega, ali i on nju. Prošlo je već gotovo vijek i po od kako su ruski mornari, koji su plovili morima još pod jedrima, počeli da oblače mornarske majice pod svoje tradicionalne uniforme. Kako samo mornari ne zovu svoju omiljenu bijelo-plavu majicu: morska duša, prugasta drugarica, o njoj su spjevane pijesme i pisane knjige. Njeno zvanično priznanje desilo se 19. avgusta 1874. godine, kada je veliki knez Konstantin Nikolaevič Romanov, u to vrijeme šef vojne flote, izdao naredbu o novoj uniformi koja je uključivala i danas popularnu plavo-bijelu majicu. U floti se i danas ona smatra simbolom hrabrosti, neustrašivosti i sreće.

Pripadnost vladarskoj dinastiji zahtijevala je od njega sklapanje dinastičkog braka. U januaru 1884. godine ženi se njemačkom princezom Elizabetom Saks-Altenburg sa kojom je imao devetoro djece. Njegova vojnička karijera stalno je išla uzlaznom linijom. Tokom 1900. godine postao je načelnih ruskih obrazovnih institucija, a od mornara-pitomca postaće general. Za mnoge svoje pjesme inspiraciju je pronašao u temama iz vojničkog života, mnoge pjesme posvećuje vojnicima, mornarima, njihovim životima i vojničkim danima. Vremenom kako u braku nije našao fizičko zadovoljstvo već ga je pronalazio u mladim mornarima postaje sve više rastrzan između tradicija i svoje seksualnosti, njegove pjesme nose bol i sve više su posvećene Bogu i duhovnim tradicijama. Postaje predsjednik Carske akademije nauka 1887. godine. U to vrijeme kao počasni članovi akademije uključuju se mnogi ruski pisci.

Konstantin će se naći i na čelu odbora za proslavu 100 godina rođenja ruskog pisca Puškina. Tokom svog života piše dnevnik koji sadrži najintimnije ispovijesti iz njegovog života, svjedočanstvo o njegovim unutrašnjim nagonima, avantura sa muškarcima ali i rastrzanosti između vlastite homoseksualnosti i strogih tradicija koje su na homoseksualne sklonosti gledali kao na teški grijeh. Njegovi stihovu poslužili su kao inspiracija za kompozicije Čajkovskog, Rahmanjina i drugih. Prevodio je Šekspira, Šilera, Getea, a njegovi fragmenti „Car Judejski” poslužiće sovjetskom piscu Bulgakovu za roman „Majstor i Margarita”. Svoje pjesme potpisivaće sa K. R. i pod tim „imenom” ući će u svijet ruske književnosti. Prvi svjetski rat ga zatiče u Njemačkoj, odakle se, posle kratkog zarobljeništva, vraća u Rusiju. Teško bolestan umire 2. juna 1915. godine.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.