RECENZIJE: “Ta prljava crna torba”: Glava je manja od tijela

Na prvi pogled bazirana na klasičnim postulatima žanra o hrabrom šerifu u malom gradu, usamljenom osvetniku i lovcu na glave, beskrupuloznom vlasniku rudnika, bogobojažljivom farmeru i smrtonosnoj ljepotici, vlasnici javne kuće, ona se već krajem prve epizode pretvara u nešto što otprilike izgleda kao da su je zajedno pisali Serđo Leone, Gvido Nolita, Ticijano Sklavi i Kventin Tarantino, ali je, u stvari, djelo italijanskog scenariste i režisera Maura Aragonija.

U njegovim rukama i u rukama njegove autorske ekipe bazična priča pretvorena je u modernizovanu špageti vestern vožnju kroz pakao Divljeg zapada filovan krvavim nasiljem, britkim dijalozima, kanibalizmom, okultizmom, seksom, surovošću i crnim humorom.

Gruba, jeziva, slikovita i mračna, “Ta prljava crna torba” nije serija za one sa slabim srcem i želucem i svakako nije pretjerano naklonjena viđenju pozitivnog u “hrabrim pionirima” američkog zapada, već svoje glavne likove slika u prilično zlim i mračnim tonovima, ne štedeći nikoga i ništa. U njihovom svijetu nasilje, laganje, pohlepa i varanje su normalni, ali brzo shvatamo da i od nasilja vođenog prizemnim ljudskim motivima postoji mnogo gore  i teže zlo, kroz naznake jezivih aktivnosti koje vidimo od strane ljudi koji slijede učenja misterioznog okultnog kulta, a predstavljaju društveni krem dolazeće civilizacije.

Bizaran zaplet scenarija počinje u prvoj epizodi kada Crvenog Bila (Daglas But) zarobi psihotični ljudožder (Ejden Gilen), pokazujući da je priča o opsesivnom osvetniku koji traži ubicu majke (znajući samo da zločinac koristi nož sa motivom misterioznog oka) samo djelić kompleksnije i jezivije priče.

I kada jednom krene, Aragoni majstorski koristi šok efekte, kako bi otkrivao slojeve svoje čudne i sumanute priče. Počevši od scene kada šerif Mekoj (Dominik Kuper), čuvar zakona i reda, neočekivano ubije klinca koji je otkrio da je on prisvojio pare od propale pljačke, preko scene koja otkriva da siromašni farmer Stiv (Kristijan Kuk) brani zemlju od vlasnika rudnika znajući da ona leži na zlatu, do jezive pojave glavnog negativca Bronsona (Gvido Bronson), čovjeka spremnog da pojede saputnike kako bi ostao živ i ostvario svoj cilj.

Ono što ovaj bizarni zaplet i još bizarnije karaktere podiže u kreativnom smislu jeste majstorska režija Aragonija, koji svojim vrtoglavim rezovima, krupnim planovima i igranjem bojom kroz oko kamere, te nadahnutom upotrebom muzike i kostima, komponujući ih u ubitačnu završnu vizuelnu kompoziciju,  plijeni svojom stilizovanom mračnom ljepotom.

Ništa manje nije uspješan njegov rad sa glumcima, koji oživljavaju, kako glavne karaktere, tako i čitavu galeriju sporednih likova, sa tandemom But i Kuper na čelu, koji briljiraju kao Šerif Mekoj i Crveni Bili, igrajući likove na granici groteske, ali ne skliznuvši u pretjerivanje.

Jednostavno, u današnjem špageti vesternu potrebno je mnogo više da se iznenadi publika od načina na koji su to učinili Serđo Leone i Serđo Korbuči krajem 60-ih, ali je Mauro Aragoni majstorski pokazao da je to samo pitanje talenta, volje, truda. Naravno, utrošenih da se napravi priča o surovim ljudima u surovoj sredini, uz dodatni začin u vidu kanibala, okultista, lažnih propovjednika, prevrtljivih šerifa, ćelave prostitutke i glavnog junaka koji luta zapadom naoružan tomahavkom i vukući prljavu crnu vreću, punu odsječnih glava, jer je “glava manja od tijela”.

Shodno toj logici, možda je pakovanje modernog vesterna kompresovanije od klasika žanra, ali je i krajni efekat eksplozivniji od većine raskošnih spektakla iz zlatnih dana Divljeg zapada na ekranu.

Ocjena: 5

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.