RECENZIJA “Nož u leđa 2: Stakleni luk”: Veće, bogatije i lošije

Ulazak striming diva u produkciju franšize sa impresivnom cifrom od 400 miliona dolara za otkup prava i distribuciju pokazao se istovremeno kao i dobar i loš potez za Džonsonov film.

Evidentno je od prvih kadrova da je “Stakleni luk” bogatiji film u odnosu na prvi dio, kako produkcijski tako i kreativno, u smislu da je sama priča slojevitija i komplikovanija, a da je film postao veći i bogatiji pokazuje i promjena raskošnih lokacija i zvjezdana glumačka postava. Ipak veće i bogatije ne znači uvijek i bolje, prije svega jer je originalni “Nož u leđa” publiku privukao inteligentnom, napetom i duhovitom rekonstrukcijom podžanra tzv. njhodunit (ko je ubica) krimića, kao kontratežom ispraznim i spektakularnim blokbasterima, ali i mračnim i teškim art-haus dramama, što se pokazala kao uspješna kinematografska taktika, nagrađena istovremeno dobrom zaradom i “Oskarom” za scenario, dok njegov nastavak u određenim momentima napušta pravila formule koja mu je osigurala uspjeh i pravi nepotrebne kreativne greške.

“Stakleni luk” jeste veći, duži i scenaristički postavljen tako da ima više preokreta, ali dok se radnja prvog filma odvija u skoro kamernoj formi istrage ubistva na jednoj lokaciji, gradeći napetost, zabavnom i dinamičnom međuigrom glavnih likova na čelu sa detektivom Benoa Blanom (Danijel Krejg), ova se seli nakon nekoliko američkih lokacija na suncem okupano ostrvo u Grčkoj uz brojne flešbek povratke u prošlost, što je nakupilo trajanje od 140 minuta.

Režiser Džonson zabavlja publiku brojim kameo ulogama Itana Houka, Hjua Granta, Serene Vilijams i drugih slavnih faca, dok se oko Krejga, kao najpoznatijeg svjetskog detektiva, ponovo vrti impresivna glumačka ekipa Džanel Mone, Edvard Norton, Kejt Hadson, Dejv Batista, ali kako film odmiče, postaje primjetnije da je uzbuđenja sve manje, prije svega jer Džonson bolje režira nego što piše i to je u ovom filmu uočljivije.

Njegov scenario dovodi Blana spletom slučajnih okolnosti (koje naravno nisu slučajne) u poziciju da istražuje ubistva na “zabavi sa ubistvom”, koju je organizovao tehnološki milijarder Majles Bron (Edvard Norton) koji je okupio prijatelje iz mladosti prije uspjeha (bivša manekenka, političarka, influeser) za ono što je trebalo da bude trijumfalni šou milijardera, a koji se pretvara se u niz stvarnih ubistva iza kojih stoji nepoznati počinilac, a svi prisutni imaju i previše razloga da se riješe prijatelja sa viškom novca.

Genijalni Blan postepeno i uporno rješava niz zagonetki, ali mu Džonson svojim isforsiranim preokretima kvari istragu mijenjajući perspektivu, onog što smo do tada gledali na ekranu. U prve dvije trećine filma to funkcioniše solidno, prije svega zbog impresivne glumačke igre i dinamične režije i montaže, ali u finišu ove komplikacije koje su same sebi svrha postaju malo iritirajuće po zdrav razum same publike. Original je rečeno imao bolje i kompleksnije napisane likove i bolji glumački ansambl koji je majstorski složenu priču učinio funkcionalnom i logičnom do sjajno postavljenog raspleta istrage, dok nas je u nastavku rasplet istrage i pored vizuelne spektakularnosti ostavio ravnodušnim, jer smo već izbombardovani sa previše preokreta i lažnih činjenica.

Možda je prijatno gledati kako se Krejg zabavlja za sve pare u roli simpatičnog i stilizovanog detektiva Benoe, nakon napuštanja velike Bond franšize, takođe je lijepo na momente gledati duhovitu klasnu satiru i raskošne glumačke portrete “sirotih malih bogataša”, ali nikako nije dobro u ovakvom krimiću biti ravnodušan kada saznate ko je ubica. Jednostavno rečeno, neko je u nekom trenutku omanuo u svom poslu, a po svemu sudeći to je bio čovjek koji je preuzeo ključne dužnosti scenariste i režisera, iako mu ova druga, sudeći po ovom filmu, bolje leži.

Ocjena 3

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.