RECENZIJA: “Indigo kristal”: U ritmu srpskog asfalta
U modernoj srpskoj kinematografiji u posljednje vrijeme polako stasava mlada režiserska generacija koja ne mari previše za komercijalne ili festivalske trendove, već stvara filmove vlastitim stilskim rukopisom, majstorski koristeći žanrovske obrasce bioskopskog filma i pretapajući ih sa neobuzdanom poetikom indi filmova u autentičan kinematografski izraz ličnih autorskih preokupacija.
Jedan od tih umjetnika jeste talentovani režiser i scenarista Luka Mihailović koji je svojim prvencem “Indigo kristal” iskoristio bazični materijal nekoliko žanrova, od krimića preko melodrame do socijalne drame, u unikatan autorski izraz, koji jasno i glasno pulsira u ritmu srpskog asfalta. Ogoljenog vizuelnog izraza (dodatno potcrtanog sjajnom crno-bijelom fotografijom i ekstatičnom trep/hip-hop muzikom benda “Crni Cerak”) Lukin film vozi, rječnikom njegovih antijunaka, na gasu do daske, dok on arhetipsku priču o povratniku iz zatvora u okruženje koje ga je i odvelo u zatvor pretvara u mitsku priču o zločinu, kazni i bolnom iskupljenju.
Film, čija je radnja smještena u režiserovom rodnom Šapcu, ima jednostavnu priču koja prati 30-godišnjeg Vuka (odlični Miodrag Radonjić), koji izlazi iz zatvora na uslovnu slobodu i nastoji da se asimilira u društvo. Međutim, bivši život ga prati u stopu, što zbog pritiska starih šefova, danas, naravno, uglednih biznismena, tako i zbog sopstvene želje da Zizija (jednako odlični Denis Murić), brata svog najboljeg druga Tošketa koji je izvršio samoubistvo, izvuče iz svijeta ulice i pronađe unutrašnji mir za nastavak normalnijeg života.
Jasno je, naravno, da u ovako sudbinski postavljenoj priči nema lakog izlaza za Vuka i klince za koje je on hodajući idol, iako je njemu još u ćeliji postalo kristalno jasno da je on samo teški gubitnik srpskog kriminalnog sna i da su mu u životnoj partiji podijeljene jako loše karte, ali da se partija mora igrati do kraja. Ipak, Mihailović ne dozvoljava da njegova priča sklizne u socijalnu arthaus patetiku o “teškim posljedicama rata i malih plata” ili rutinersku eksploataciju krimi/triler/komedija obrazaca, već u prvi plan stavlja jake likove, odlično gradi njihovu interakciju i besprijekorno diže tempo silazne spirale uličnog nasilja, koje može završiti na samo jedan način - u još većem nasilju.
“Indigo kristal” vješto kombinuje evropske uticaje naturalističkog krimića poput uticajnog danskog remek-djela “Diler” (režija Nikolas Vinding Refn) ili kultne francuske krimi-drame “Mržnja” (režija Metju Kasovic) sa holivudskim uticajima poput Džona Singltona, Kventina Tarantina i Martina Skorsezea u autentičan filmski stil, koji jeste duboko ukopan u mračnu stvarnost srpskog društva, ali je jednako tako i razumljiv u geto kvartovima SAD ili favelama Brazila i Meksika.
Mihailovićeva scenaristička formula je minimalistička i dobro poznata kroz istoriju kinematografije: nasilno okruženje, gubitnički antijunak i bolna katarza za finale, ali se njena bazična predvidljivost uz nadahnut rad kompletne ekipe, od režisera preko glumaca do tehničke ekipe, pretvorila u nešto što ne samo da nadmašuje početne namjere autora već i pokazuje u kom smjeru bi trebalo da ide srpski film, ako želi pronaći izlaz iz dosadnih festivalskih trendova i privući publiku u bioskop na poštovanja vrijedan način.
Ocjena 4
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
