RECENZIJA “Crna svadba” (2021): Đavo je u detaljima

Da bude zanimljivije, projekat režisera Nemanje Ćipranića i scenariste Strahinje Madžarevića uspjeh je postigao u vremenu hiperprodukcije domaćih serija koje stižu kao sa pokretne trake, što otežava izbor gledanja i komplikuje put do publike. Žanrovski vješto postavljena na mutnu granicu psihološkog trilera i folk-horora, serija je u prvim epizodama predstavljala osvježenje u moru naturalističkih drama, krimića i porodičnih komedija, koje nas zasipaju kao lavina sa malih ekrana.

Radnja počinje u Istočnoj Srbiji, gdje Mitar, čovjek koji je do tada bio miran i ljubazan, odjednom bez razloga ubije dvanaestoro komšija i počini samoubistvo. Pokušavajući da rasvijetli motive zločina, Petar Ćirić, pripadnik bezbednosne agencije BIA (Uliks Fehmiu), počinje otkrivati misteriju u kojoj se prepliću vlaška magija i tajanstveni centri moći u borbi dobra i zla koja traje vjekovima.

Priča dobija i lični momenat jer je Mitar, prije nego što je pucao u sebe, izgovorio riječ katabaza, istu onu koju je rekao i Petrov pokojni sin prije nego što je izvršio samoubistvo. Nakon čina “crne svadbe” (starog vlaškog običaja), koju je Petar gledao u selu u kojem se dogodio masakr, on više počinje da vjeruje da se iza svega krije nešto natprirodno, posebno kada Mitar preživljava ranjavanje mimo svakih zakona medicine. U igru se upliće i psiholog Nataša (Jelena Đokić) koja takođe ima lične poveznice sa istokom Srbije i selom u kojem se desio masakr, tajanstveni monah Tihon (Toni Mihajlovski) i grubi policijski inspektor Bane Tomić (Nikola Kojo), a istraga i slijed tajanstvenih događaja otkrivaju epsku borbu dobra i zla oko dolaska Crnog vojvode, đavolovog izaslanika koji najavljuje slom ljudskog društva i dolazak apokalipse. I dok teče ovaj uvod u osnovnu priču, serija uz pomoć dinamične režije, jezive atmosfere, mračne kamere i fotografije te fantastične muzike funkcioniše odlično. Ipak, kao uvijek, kada je u pitanju posao nečastivog, đavo se krije u detaljima. A oni nisu dobri. I ne pomažu u pozitivnoj percepciji “Crne svadbe”.

Kako serija odmiče tako se scenario gubi u kompleksnom lavirintu priče, koja funkcioniše na dva vremenska nivoa (kraj sedamdesetih i sadašnjica) te ogromnom broju karaktera, čija interakcija i motivacija nisu dovoljno razrađene ni ubjedljive, što kvari dinamiku i unutrašnju logiku zapleta. Što je za ovaj žanr krajnje loše rješenje, jer ne dozvoljava gledaocu da povjeruje u postojanje svijeta kojim se serija bavi. Možda bi se preko ovih scenarističkih propusta nekako i prešlo vozeći se na dobro pogođenoj atmosferi i misterioznoj egzotičnosti tematike da dodatni problem nije ogroman nesklad u samoj interpretaciji ključnih likova. Od briljantnog i jezivog nastupa Slavka Štimca, koji s lakoćom krade šou, preko vrlo dobrih rola Tonija Mihajlovskog i Filipa Đurića ili efektnih minijatura Svetozara Cvetkovića, Ljiljane Blagojević i Jove Maksića do prosječnih rola Nikole Koje i Uliksa Fehmiua, koji u ulogama na momente djeluju nezainteresovano pa i zalutalo u pogrešnu seriju, uz višak teatralnosti.

Sudar varijacija u glumi i konfuznih rješenja u scenariju, uz logičke propuste u raspletu misterije i nedorečenim postupcima glavnih likova, u finišu kvare pozitivan utisak prvog dijela serije ostavljajući “Crnu svadbu”, u bezličnom prosjeku odličnih ideja i traljave realizacije.

Nije tu problem ni “otvoren” kraj serije u finalu, koji jasno najavljuje drugu sezonu, već način na koji se do njega stiglo, mimo poštovanja zdravog razuma publike i žanrovskih standarda, sabotirajući pozitivne utiske koje je serija postigla u prvih nekoliko epizoda, kroz zanimljiv i dugočekan ulazak u vode suspensom nabijenog folk-horora i psiho-trilera sa oznakom “Mejd in Serbia”.

Ocjena 3

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.