Dopisnici “Glasa Srpske” tekstove diktirali sa bandera, fotografije slali autobusima

Devedesetih godina prošlog vijeka nije bilo opštine u Srpskoj iz koje svakodnevno nisu stizale zanimljive priče u redakciju našeg lista. Dopisničku mrežu redakcije “Glasa” danas čini 11 novinara.

Četiri decenije sa “Glasom” je drugovao Slobodan Dakić iz Mrkonjić Grada. Prvi tekst koji je poslao u redakciju ovog lista krajem sedamdesetih godina prošlog vijeka bio je izvještaj sa fudbalske utakmice “Slobode”.

- Mijenjao sam tadašnjeg dopisnika “Glasa”, pokojnog Lazu Stupara kad god je bio bolestan. Bili su to uglavnom tekstovi iz svakodnevnog života, od politike, privrede, kulture, do reportaža o životima običnog čovjeka - prisjetio se Dakić.

Dodao je da je “Glas” u to vrijeme izlazio tri puta sedmično, a akcenat je često stavljan na priče o zanimljivim ljudima i manifestacijama.

- Od 1997. godine bio sam stalni dopisnik iz Mrkonjić Grada, a od 2006. bio sam zaposlen u “Glasu Srpske” kao novinar iz Dopisništva Mrkonjić Grad. “Glas” je za sve nas bio jedna velika porodica vrsnih profesionalaca i novinara koji su bili cijenjeni na prostoru bivše Jugoslavije. Učili smo od starijih kolega i rado primali svaki savjet i sugestije - istakao je Dakić, naglasivši da nikada nije bilo lako pisati za “Glas”, ali da je bilo veliko zadovoljstvo pa i prestiž biti dio te cijenjene porodice.

Ponosno priča da je novinarstvo izazovna i stresna, ali veoma lijepa profesija kroz koju je upoznao pregršt zanimljivih ljudi, proživio mnoge teške situacije, a u sjećanje pribilježio mnogo više radosnih i onih koje se pamte cijeloga života.

Zadovoljstvo

Najveće zadovoljstvo, priča, bilo mu je kada pošalje vijest i ujutro vidi da je objavljena. U sjećanju su mu ostali mnogi događaji, a sa osmijehom se prisjeća trenutka kada je sa Mliništa diktirao tekst prikačen za banderu.

- S obzirom na to da je nekada kroz Mliništa prolazila uskotračna pruga, ostala je jedna telefonska linija, pa poštari iz Mrkonjić Grada dođu, spuste žicu na pola bandere i zakače slušalicu od onog poljskog telefona. Mi smo se uz pomoć penjača kačili, zvali redakciju i slali prilog. I sve je stizalo na vrijeme. Tim tekstovima punili smo prve strane našeg “Glasa” osamdesetih godina - prisjetio se Dakić.

U njegovoj bogatoj novinarskoj karijeri urezano je još mnogo zanimljivih situacija, poput one iz 1998. godine kada su opštinu Jezero zadesile velike poplave.

- Nije bio problem izdiktirati tekst, ali kako poslati fotografije. Odem na teren, “ispucam” cijeli film pa trk na autobusku stanicu, dam vozačima da ponesu u Banjaluku, a neko od kolega iz redakcije sačeka i preuzme. Drugog dana u “Glasu” osvane fotoreportaža sa poplavljenog područja - dodaje Dakić.

Za 40 godina, koliko je pisao za “Glas Srpske”, razgovarao je sa mnogim “velikim” ljudima, političarima svjetskog ranga, ali je, kaže, najviše volio priče o neobičnim sudbinama. Jedna takva, prisjeća se Dakić, bila je reportaža o Mari Kvrgić iz Babića u Janju kod Šipova koja je tada imala 110 godina i bila najstariji stanovnik Srpske i BiH. Uz njegovo odobrenje tu priču objavio je i jedan list iz Bugarske. Pričajući o profesiji i poslu, rado se prisjetio i nekadašnjeg urednika dopisničke mreže “Glasa” Vukana Dubočanina, za koga kaže da je dobar novinar i veliki čovjek.

- Redovno nas je pozivao telefonom da pita gdje smo i šta radimo, kada stiže tekst. Kada me pozove i pita gdje sam, kažem mu da sam u biblioteci. I tako nekoliko puta, da bi jednom rekao: “Pa stalno si u biblioteci”, a ja odgovorim: “Volim da čitam knjige”. Na jednom sastanku u redakciji reče mi: “Slobo je stalno u biblioteci”, a ja uzvratih da je za mene kafana biblioteka, jer tamo se sve sazna - kroz smijeh dodaje Dakić, koji je uporedo bio dopisnik i Radio-televizije Republike Srpske, za koju i danas radi.

Karađorđe neće na brdo

Novinske stupce “Glasa” predivnim reportažama 15 godina punio je i dopisnik iz Višegrada Radoje Tasić. Prepoznatljivog stila, pričama o neobičnim ljudima, prelijepim pejzažima Srpske i značajnim manifestacijama sa istoka Republike, Tasić je plijenio pažnju čitalaca.

- Nedjeljno izdanje “Glasa” u to vrijeme bilo bi razgrabljeno čim stigne na trafike. Čitave strane novine ispisivale su reportaže, pa i foto-reportaže, a jedna takva bila je i ona moja o Saboru trubača u Guči - ispričao je Tasić.

Objektivom svoga fotoaparata zabilježio je tada mnoge zanimljive učesnike sabora, od onoga što je na rolšuama prevalio više od 20 kilometara da bi stigao u Guču, do muzičara i plesačica trbušnog plesa. Stranice “Glasa”, prisjetio se Tasić, ispunjavao je serijom reportaža o “Andrićgradu”, ali i pričama o obilježavanju 200. godišnjice Prvog srpskog ustanka u manastiru Dobrun, te obnovi “Ćuprije na Drini”.

- Spomenik voždu Karađorđu je dovezen kamionom i trebalo je da bude postavljen na stijeni iznad manastira, visokoj i do 100 metara. Vojni helikopter je kamiona povezao kip, a s obzirom na to da je bio pretežak brzo se odustalo od te ideje jer bi helikopter mogao pasti. Nekako su ga dovezli do podnožja stijene i pokušali specijalnim sajlama izvući gore, ali je kip sa pola stijene pao u portu crkve. Tadašnji mitropolit Nikolaj, rekao je da Karađorđe neće na brdo, već u narod i naredio da se za tu proslavu kip ostavi u porti hrama - prisjetio se Tasić.

Sa sjetom u glasu ističe da mu je mnogo značilo da piše za “Glas Srpske”, te da mu to veoma nedostaje.

- Pravi novinar mora znati da piše, a ne samo da bude poturač mikrofona. Pisana riječ ima posebnu težinu i tu se vidi pravi novinar - istakao je Tasić i naglasio da pravi reporter uz mnogo znanja i malo mašte i od običnog kamena može napraviti sjajnu reportažu.

Posebno ističe da je sa urednicima “Glasa” uvijek imao izuzetno dobru saradnju. I u sedmoj deceniji života voli da kroz novinarski tekst ovjekovječi zanimljive ljude i događaje, o kojima tekstove objavljuje na svom portalu. Za sebe kaže da je jedan od najstarijih novinara u Srpskoj koji još druguje sa perom i mikrofonom, s obzirom na to da još radi za BN televiziju.

Neraskidiva veza

Titulom najmlađeg dopisnika, u vrijeme kada je počeo pisati za “Glas Srpske”, mogao se pohvaliti Brane Radulović iz Prnjavora, koji britkim rečenicama i danas ispisuje stranice našeg lista. Tek što je završio osnovnu školu, Radulović je postao dopisnik “Glasa”, a njegov prvi tekst u najstarijem dnevnom listu osvanuo je 30. avgusta 1971. godine.

- To je bio početak moje novinarske karijere. Pisao sam na sportskim stranama o Opštinskoj ligi Prnjavora. Pisao sam hemijskom olovkom na istrgnutim listovima školskih svezaka i slao ih u kovertama na adresu redakcije. Moj prvi urednik, Limun Papić, prekucavao je tekstove koji su sutradan objavljivani - sa sjetom priča Radulović.

Šesnaestogodiši dječak iz Prnjavora iz dana u dan potvrđivao je ljubav prema novinarstvu i sve do danas traje neraskidiva veza između tada najmlađeg dopisnika i redakcije u kojoj je osvanuo njegov prvi tekst.

Od tekstova pisanih rukom na listovima iz svezaka prošle su godine dok je nabavio pisaću mašinu, popularnu “bugojanku”, pa je i slanje tekstova u redakciju bilo jednostavnije. Krajem avgusta navršiće se 48 godina od početka saradnje sa “Glasom”. Rođen 1956. godine, dopisnik iz Prnjavora kaže da ne razmišlja o povlačenju, a u njegovom rodnom kraju cijene ga i poštuju kao novinara kome su objektivna i pravovremena informacija na prvom mjestu. Do sada je dobio brojne nagrade i priznanja, kako od lokalnih institucija u Prnjavoru tako i od brojnih strukovnih sportskih saveza u Republici Srpskoj i BiH, a među najdražima mu je “Zlatno pero Limun Papić” koju je 2005. godine na manifestaciji “Izbor deset najboljih sportista RS” dobio kao najbolji sportski novinar. 

Sreten Mitrović iz Rogatice u novinarske vode je uplovio daleke 1960. godine, a prvi tekst u “Glasu”, po nagovoru pokojnog Branka Gajevića iz Sokoca i bivših kolega koji su došli iz sarajevskog “Oslobođenja”, objavio je 18. septembra 2001. godine. Od tada, na stranama rubrike panorama u “Glasu” redovno izlaze zanimljive priče iz Rogatice, ali i Novog Goražda, Sokoca i Višegrada.

- U mojoj opštini me svrstavaju u velikog hroničara kraja i za to sam nosilac Plaketa i Zahvalnice opštine. Rado pišem priče o običnim ljudima i onima koji, kao i ja, dugo pamte - priča Mitrović.

Svako svašta piše

Dodaje da je u ovom teškom političkom vremenu sve teže baviti se novinarstvom, jer kako kaže, šta god i kako god napišeš nekoj političkoj opciji ne valjaš i odmah te svrstava u svoje protivnike.

- Uz to, internet i društvene mreže uništavaju novinarstvo. Svako i svašta piše i, što je još čudnije, uspijevaju da nađe put do čitalaca - istakao je Mitrović.

Pišući o protestu radnika srebreničkog Rudnika olova i cinka, u martu 2002. godine, redakciji “Glasa” pridružila se i dopisnica iz Srebrenice Krstina Ćirković.

- Mislim da me taj vid borbe svrstao na stranu slabijeg i pokrenuo u meni želju da se borim za pravdu i istinu, ukazujući na probleme običnih ljudi koji su ispaštali zbog propusta i malverzacija lokalnih moćnika - rekla je Ćirkovićeva.

Istakla je da je imala sreću što je počela da piše za list u kojem odgovorni prepoznaju značaj i njenu namjeru da pomogne drugima.

- Ponosna sam što je “Glas” nakon teških životnih priča nekih pojedinaca i porodica iz Srebrenice i Bratunca, pokretao humanitarne akcije i na taj način pomagao nejakima i bolesnima - naglasila je ona.

Ćirkovićeva je dodala da joj pričinjava zadovoljstvo što i danas piše za list koji baštini višedecenijsku tradiciju i koncepciju u kojoj je obični čovjek na prvom mjestu.

- Pohvale za najuspješnije i najhrabrije, ohrabrenja za unesrećene, doprinos čuvanju tradicije mog naroda uz uvažavanje drugih, samo su neke od tema kojima sam se bavila u dosadašnjem radu. Nikada nisam brzopleto pisala niti slala u redakciju informacije koje nisu provjerene i potvrđene. Koliko god pojedincima iz mog okruženja nije odgovaralo sve što sam do sada napisala, uvjerena sam da je “Glas” razotkrio mnoge izakulisne radnje i dešavanja iz Srebrenice i Bratunca - kazala je Krstina i naglasila da je ponosna što zajedno sa “Glasom” bije bitku za bolju budućnost ljudi koji žive u tom dijelu Srpske.

Godišnji sastanak

Sreten Mitrović kaže da bi trebalo ponovo uvesti staru praksu godišnjeg okupljanja dopisnika.

- Možda bi bilo lijepo da se ponovo uvede čvršća veza na relaciji redakcija - dopisnik uz vraćanje starog metoda rada da se makar jednom godišnje okupimo bar regionalno, ako ne može zajedničko viđenje sa urednicima - kazao je Mitrović.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.