Najbizarnija trka u istoriji: Kako su Osmanlije kažnjavale age

Otomanska imperija je vijekovima vladala prostorima današnje Turske, Balkana, Sjeverne Afrike i Bliskog istoka, dijelom zahvaljujući nasilnim metodama, kojima je uterivala strah u kosti i najbuntovnijim članovima društva.

Dovoljno je da pročitate knjigu "Na Drini ćuprija" Ive Andrića, pa da vam pred očima ožive brutalne tehnike kažnjavanja neposlušnika, od kojih je najstrašnija nabijanje na kolac. Međutim, grozne smrti nisu bile pošteđeni ni najbliži sultanovi ljudi.

Od sredine 15. vijeka u Osmanskom carstvu važio je "zakon bratoubistva" koji je napisao Mehmed II. Bio je to "pravilnik", u kom se opisuju uslovi preuzimanja vlasti. Brat koji bi se domogao trona ubijao je sve ostale braću i sestre, što se smatralo ne samo dozvoljenim, nego i poželjnim, jer je dijelom sprečavalo rizik od pobune i građanskog rata.

Iako se nije uvijek primjenjivao, Mehmedov zakon doveo je do smrti više od 80 Osmanlija u periodu od 150 godina.

Među žrtvama je svih 19 braće i sestara sultana Mehmeda III, od kojih su neki bili doslovno odojčad. Svi su zadavljeni svilenim gajtanima, neposredno nakon stupanja na vlast njihovog brata 1595.

Zbog svih nedostataka, zakon bratoubistva obezbeđivao je da najsuroviji prinčevi dođu na vlast. Novi zakon koji ga je smjenio nije bio mnogo bolji: sva braća i sestre novog sultana zaključavana su u palatu Topkapi u Istanbulu, gdje su živjeli i po nekoliko decenija.

Od početka 17. vijeka, generacije Osmanlija su provodile najčešće u jednoj sobi. I ta palata bila je svjedok surovosti otomanske vladavine. Da bi ušli u nju, posjetioci su morali da prođu kroz Carsku kapiju, u kojoj su s obije strane bile niše sa glavama posljednjih ubijenih kriminalaca.

U kompleksu se nalazio i Prvi sud, kroz koji su mogli da prođu svi sultanovi podanici i traže pravdu za sebe. Međutim, ispred Drugog suda, koji se nalazi u istom krugu, stajali su mermerni stubovi sa odsječenim glavama glavešina, koji su na bilo koji način uvrijedili sultana. Bile su punjene pamukom, ako su nekada bili veziri, ili slamom, ako su bili manje uticajni u društvu.

Podsjetnici na sporadične masovne egzekucije koje je sultan naređivao povremeno bi bili izlagani pored Centralne kapije kao dodatna upozorenja na to šta nevaljalci mogu da očekuju: odsječeni nosevi, uši, jezici...

Smrtna kazna bila je toliko uobičajena da je u Prvom sudu podignuta Fontana egzekucije, gdje su dželat i njegov pomoćnik prali krvave ruke, nakon sječe glava žrtvama.

Fontana je bila najstrašniji simbol moći koju je sultan imao nad podanicima, piše istoričarka Barnet Miler.

Korišćena je naročito često tokom vladavine sultana Selima I (1512-1520). Tokom osam kratkih godina vladavine, ubio je sedam velikih vezira i odredio više od 30.000 smrtnih kazni. Miler ističe da je jedna od najčešćih kletvi tadašnjeg Otomanskog carstva bila: "Dabogda bio vezir sultanu Selimu".

Možda biste pretpostavili da je zbog velike ražnje postojalo posebno radno mejsto za dželate. Međutim, krvavi posao za sultana obavljali su ni manje ni više nego bostandži-baše, odnosno glavni baštovani.

Ovi baštovani, međutim, nisu imali isti opis posla kao današnji: pored toga što su njegovali sultanove rajske vrtove, oni su bili i carinski inspektori i policajci. Takođe, bili su i dželati.

Oni su zašivali neposlušne osuđene žene u vreće sa kamenjem i bacali ih u Bosfor. Tako je stradalo 280 žena iz harema sultana Ibrahima (poznatog kao Ibrahim Ludi), jer je želio da uživa u odabiru njihovih naslijednica.

Međutim, možda i najneobičniji običaj koji se tiče smrtne kazne u Osmanskoj imperiji jeste onaj u kom se baštovan i njegova žrtva trkaju. Ishod je doslovno od životnog značaja za glavešine (koje su, inače, jedine i dobijale ovu šansu) i za njihove egzekutore.

Niko ne zna kako je nastao ovaj običaj. U svakom slučaju, bostandži-baša je imao zadatak da pozove osuđenog, koji bi naravno odlično znao zašto je pozvan, ali je morao da ćuti, zbog pristojnosti. Onda bi morao da popije šoljicu šerbeta. Ako bi šerbet bio bio, onda ne bi imao zbog čega da se brine, ali ako bi bio crven, mogao je da očekuje trku života i smrti.

Većina žrtava padala je neposredno nakon ispijanja fatalnog šerbeta - presuđivali su im janjičari. Međutim, veliki veziri mogli su da trče na rastojanju od oko 300 metara od palate, kroz baštu i ka ribljoj pijaci s južne strane kompleksa, koji gleda na Bosfor, gdje se nalazilo naznačeno mjesto izvršenja presude.

Ako bi vezir stigao do kapije riblje pijace prije glavnog baštovana, bio bi samo prognan. Ali ako bi zatekao bostandži-bašu kako ga čeka na kapiji, mogao je da očekuje da će njegovo tijelo uskoro jesti ribe na dnu Bosfora.

Otomanski arhivi pokazuju da je ovaj čudni običaj trajao sve do početka 19. vijeka. Posljednji čovek koji je trčao za goli život bio je veliki vezir Hadži Salih-paša koji je bio bosanski paša. On je u novembru 1822. uspio da dobije pravo na život i ne samo to - imenovan je za glavnog guvernera Damaska.

Poslije toga, običaj je iščezao, kao i samo carstvo. Osmanlije su jedva preživjele 19. vijek, a u dvadesetim godinama prošlog vijeka Turska je oživljena zahvaljujući tome što je Kemal Ataturk okrenuo leđa svemu onome što je predstavljalo Otomansko carstvo.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.