Dan kada su Englezi spušteni na zemlju VIDEO

Do 1950. godine odigrana su tri Svjetska prvenstva u fudbalu. Ideja Žila Rimea koja se tiho ostvarila u Urugvaju 1930, o čemu smo sve ili gotovo sve saznali u Bjelogrlićevom “Montevideu”, ozbiljnije je shvaćena u dva navrata pred Drugi svjetski rat, četiri godine kasnije u Italiji i samo godinu uoči izbijanja sukoba, 1938. u Francuskoj. U Brazilu, gdje vazda smatraju da igraju najbolji fudbal na svijetu, nisu se previše dvoumili pa su zaigrali na svim predratnim Mundijalima, velike sile Italija, Francuska, Njemačka takođe nisu ignorisale ideju FIFA, tu su bili i Mađari, Holanđani, a učešće na SP u tim godinama zabilježili su čak i Kuba i Indonezija. Svi osim Engleza.

U postratnim godinama valjalo se dizati iz pepela pa je FIFA odlučila da novi Mundijal organizuje samo pet godina nakon prestanka ratnih sukoba. Za domaćina je odabran Brazil.

Uslijedili su novi razgovori predstavnika FA i FIFA i u Londonu su se konačno “smilovali”. Igraćemo sa ostatkom planete i pokazati ko je najbolji.

Engleska bahatost i samodopadljivost u fudbalu i danas može da se osjeti na fudbalskim terenima, ali tada je sezala do nebesa, ne potpuno bez razloga, jer je Albion imao respektabilan sastav predvođen Stenlijem Metjuzom. Trebalo je samo otići u Brazil i pokazati ko je stvarno najbolji, a onda bi se ponovo vratili starom stavu da ne žele igrati sa drugima. Još kada ih je žrijeb u grupu spojio sa Španijom, Čileom i SAD, stvari su bile jasne. Put do finalne grupe (to je bilo jedino SP na kojem se nije igralo po kup sistemu do samog kraja) bio je otvoren...

Bio je 29. jun 1950. godine.

U prvom kolu Englezi su na “Marakani” bez većih problema savladali Čile. Slijedio je meč sa SAD, a o prolazu dalje odlučivao bi susret protiv Španaca. Amerikance je trebalo samo “odraditi”. Engleze nije previše zanimao fakt da su Ameri u prvom meču vodili protiv Španaca do 81. minuta, da bi do kraja primili tri gola i izgubili. A i zašto bi? Za sastav SAD branio je vozač mrtvačkih kola Frenk Borgi, half Valter Bar radio je kao nastavnik u srednjoj školi, desni bek Heri Kio je bio poštar, a centarfor Džo Gatjens bio je zaposlen u jednom restoranu kao perač sudova. Ameri su mnogo očekivali od Bena Meklaflina, koji je solidno igrao za tu selekciju dvije godine ranije na OI, ali on nije ni doputovao u Brazil, jer nije dobio dozvolu da izostane s posla...

“Daćemo im tri gola prednosti”, pisala je tih dana britanska štampa. Na stadionu u Belo Horizonteu skupilo se desetak hiljada mještana koji su listom bili uz simpatične Amerikance. Engleski selektor Volter Vinterbotom iz tima je izostavio Mejtuza, čuvajući ga za nastavak prvenstva. Ozbiljan plan, reklo bi se, za razliku od Amerikanaca koji su noć prije “zalomili” u lokalnoj birtiji...

U prvih dvadeset minuta nisu znali gdje se nalaze. Englezi su dva puta pogađali okvir gola, Borgi je izvadio dva zicera na liniji, publika je uživala, a nadmeni Albion hvatala je nervoza. A onda je krajem prvog poluvremena jednu Barovu “svijeću” u engleskom šesnaestercu glavom pokupio Džozef Eduard Gatjens, Haićanin po rođenju, perač posuđa po zanimanju...

Legenda Vulverhemptona na golu Engleza Bert Vilijams loše je procijenio let lopte koja je završila u mreži. Ludilo na tribinama, Amerikanci vode. Vinterbotom se kiselo nasmijao. Bilo je još vremena za preokret.

I do kraja se ništa nije promijenilo. Amerikanci su rijetko prelazili centar, Englezi su promašivali, a u posljednjoj četvrtini susreta sudija nije vidio očigledan pogodak. Lopta je prešla gol-liniju, ali gol nije priznat. Englezima se ta linija višestruko vratila 16 godina kasnije u finalu, ali tada to niko nije mogao da zna.

- Mogli smo poslije toga da odigramo još 99 utakmica protiv njih i svaku bismo dobili - pričao je poslije utakmice Vilijams.

Engleska bahatost nakon tog meča je olabavila. Nikakvih pregovora i izmišljanja “superutakmica” protiv svjetskog šampiona na “Vembliju” više nije bilo, a kolijevka fudbala 1966. dobila je organizaciju Mundijala, gdje je osvojila dosad jedini trofej.

Poredak u svjetskom fudbalu polako je počeo da se mijenja, iako Amerikance niko ozbiljno nije shvatao još pola vijeka.

Priča poput ove izrodila je više legendi, a najpoznatija je ona o navodnom engleskom listu čiji urednici nisu mogli vjerovati da je završilo 0:1 pa su uz nulu upisali jedinicu. Ne, nije bilo 10:1, a niti jedan list to i nije objavio. Pogled u arhive britanske štampe razbio je i taj mit. Kao što su Amerikanci tog 29. juna, prije sedamdeset godina, razbili mit o nepobjedivosti Engleza.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.