Godišnjica rođenja Mandele-čovjek koji je pobjedio aparthejd

Rođen je u selu Mvezo, nedaleko od Umtate, tada provincija Kepland, danas Istočni Kejp, u vladarskoj porodici Tembu, Kosa naroda.

Završio je prava i bio je uspješan advokat u Johanesburgu. Pridružio se Afričkom nacionalnom kogresu 1943. Postao je poznat po nenasilnim otporom, poput Kampanje prkosa 1952, ali se ranih šezdesetih opredjelio za borbu svim sredstvima i jedan je od osnivača oružanog krila ANK, poznatog kao - Koplje nacije, koje je predvodio.

Hapšen je u više navrata, a osuđen na doživotnu robiju juna 1964. Proveo je 27 godina u zatočeništvu, od čega 18 na ostrvu Roben.

Oslobođen je februara 1990. Kada je maja 1994. postao je predsjednik Južnoafričke Republike, bio je to vrhunac višegodišnjeg procesa demontaže aparthejda i njegov konačni kraj. Iako je aparthejd bio ograničen na JAR, i njenu zavisnu teritoriju, Jugozapadnu Afriku, odnosno Namibiju, nema nikakve dileme da je simobolički značaj obaranja aparthejda neuporedivo širi.

Bio je to zapravo poslednji čin demontaže klasičnog kolonijalizma. Južna Afrika je specifična zemlja, značajne međunarodne težine, još od obrazovanja Unije, 1910. tada u sklopu Britanske imperije, posle britanskih pobeda u Burskim ratovima. Strateški značaj koji je Kejp nekada imao nestao je pošto je prokopan Suecki kanal 1869.

Poput Čilea u slučaju Panamskog kanala. Ali upravo tih godina otkrivena su nalazišta dijamanata, tako da je Južna Afrika osamdesetih 19. veka obezbjeđivala između 80 i 90 odsto svjetske produkcije dijamanata. Potom, 1886, u oblasti Vitvatersranda, gde će zatim izrasti Johanesburg, otkriveno je zlato. Bila je to tada teritorija van britanske kontrole, u sklopu burske Južne Afrike, odnosno potonjeg Transvala.

Upravo ta činjenica dovešće do Burskih ratova i zaposjedanja slobodnih burskih država od strane Britanije. Spajanjem britanskih Keplanda i Natala, sa prethodno slobodnim burskim državama Oranje i Transval, obrazovana je Južnoafrička Unija 1910. sa širokom autonomijom, koja je odgovarala potonjem statusu dominiona.

I danas je JAR, iako više nije u samom vrhu produkcije zlata, zemlja sa ogromnim rezervama tog metala, prema procjenama, druga u svijetu. Ta činjenica odredila je umnogome njen položaj. U prvim decenijama 20. veka JAR je bila izvor preko 80 odsto svetske produkcije zlata. Zvanični London potpuno je monopolisao tadašnu produkciju, određujući svetske cene i zadržavajući najveći deo produkcije za sebe.

Identična situacija ponoviće se kada SAD preuzmu globalni politički i ekonomski primat. Šezdesetih i sedamdesetih 20. veka, u jeku tzv hladnog rata, približno dvije trećine svjetske produkcije zlata poticalo je iz JAR. I kao nekada Britanija, SAD su određivale kretanja na svetskom tržištu i, po dampingovanim cijenama, zadržavale su praktično cijelokupnu proizvodnju za sebe.

Enormna produkcija u rudnicima zahtjevala je brojnu radnu snagu. I to je bila jedna od funkcija aparthejda u tadašnjem globalnom kapitalizmu. Upravo aparthejd je obezbjeđivao ogroman rezervoar jeftine i obespravljene radne snage, koja pritom nije imala nikakvu alterantivu i uvek je mogla biti zamenjena.

Sve vrijeme hladnog rata SAD su otuda garantovale opstanak režima aparthejda u JAR, kao jedne od tvrđava protiv mogućeg širenja alternativnog modela kakav je nudila Moskva. Nikakve osude boraca za ljudska prava niti odgovarajuće odluke OUN (Rezolucije 134, 181, 392, 418) nisu tada mogle ozbiljnije da ugroze vladu u Pretoriji.

U samoj Južnoj Africi vlasti su svaku vrstu poziva na pravnu ravnopravnost predstavljale kao komunističku aktivnost. Ako se izuzmu potrebe krupnog kapitala, tragičan položaj nebelog stanovništva, sa stanovišta burske, ili afrikanerske, nacionalističke koncepcije, bio je i ranije pravdan potrebom obezbeđivanja jeftine ili čak besplatne radne snage za poljorivredu, što je do naših dana ostalo omiljeno životno opreljenje Bura.

Segregacija je čak pravdana specifičnim verskim nasljeđem, naglašeno konzervativna burska populacija u tom smislu se pozivala na tradicije kalvinizma, odnosno teoriju predestinacije. Slično je uostalom bilo i na jugu SAD. Strogo uzev, pravno, aparthejd, u značenju - podvojenost, odvojeni život, ustrojen je počev od 1948. i potrajao je do 1994, mada je postupno popuštanje mera započelo 1990.

Uvođen je nizom pravnih akata kojima je regulisano strogo podvajanje rasnih grupa. Umnogome bila je to pravna regulacija normi koje su primenjivane i ranije. Godine 1949. zabranjeni su međurasni brakovi, kojih je i inače bilo vrlo malo. Naredne 1950. strogo su zabranjeni međurasni seksualni kontakti. Zakon o Popisu stanovništva iz 1950. godine nametnuo je klasifikaciju populacije po rasama - bijeli, crni, obojeni (miješani), docnije i Azijati.

Slijedili su akti kojima je zemlja podeljena na zone za bele, u poslednjoj fazi 78 odsto teritorije, i zone opredjeljene za matično afričko stanovništvo, kolokvijalno pa i pogrdno nazivane docnije bantustani. Zvaničan naziv je bio houmlend. Njihov status je konačno regulisan 1959, od kada se pojavljuje koncept prema kom su svi Afrikanci građani nekog od bantustana, a u belim zonama su, pravno, stranci. Sledila su nasilna preseljenja.

Afrikanci su dakle u bijelim zonama mogli da borave samo kao radnici, i morali su imati posebne dozvole. Postupno je obrazovano 10 bantustana unutar JAR i još 10 na teritoriji Namibije. Pojedini su, pro forme, uz saglasnost vlade u Pretoriji, proglasili i suverenost - Transkej, Boputatsvana, Venda i Ciskej. U stvarnosti, oko 60 odsto Afrikanaca živelo je u bijelim oblastima, dakle van bantustana, što je podrazumevalo niz posebnih dozvola i nebrojene probleme.

Čitav model donio je široko korišćenje represije, s brojnim žrtvama. Stotine hiljada lica svake godine je prolazilo kroz razne vidove državno policijske represije.

Najpoznatiji su slučajevi Šarpvil, marta 1960, kada je 69 osoba ubijeno, u protestu koji je bio izazvan nametanjem posebnih dokumenata za identifikaciju. Upravo masakr u Šarpvilu dovešće do izdvajanja JAR iz sastava Komonvelta, odbacivanja britanske krune i proglašenja republike naredne godine.

Bunt u Sovetu, radničkom predgrađu Johanesburga, juna 1976, kada je najmanje 176 osoba poginulo, izazvan je nametanjem afrikanas jezika (burskog) kao obaveznog u celokupnom sistemu školstva. Rasistička vlada u Pretoriji uspela je da obezbedi postojanje čak i uspešnjim razvojem nuklearnog programa, u civilne i vojne svrhe, u kooperaciji sa Izraelom. Kao i energetsku sigurnost industrijskom proizvodnjom goriva, što je izuzetno zahtjevan i skup proceš, ali je imao političku logiku.

Sve to međutim nije više bilo neophodno kada se dogodio pad Berlinskog zida, novembra 1989, i potonji raspad istočnog bloka pa i samog Sovjetskog Saveza decembra 1991. Rasistička vlast u Pretoriji, prepuštena sebi, odavno moralno žigosana, započela je proceš demontaže aparthejda.

Nelson Mandela, čelnik Afričkog Nacionalnog Kongresa, oslobođen je konačno februara 1990. Slijedili su pregovori i dogovori, postupna demontaža rasnih zakona, i konačno izbori. Prvi multirasni opšti izbori, uz primenu neograničenog prava glasa, održani su u JAR od 26. do 29. aprila 1994.

Kako je zvanično saopšteno, Afrički nacionalni kongres, sa koalicijom, pobedio je sa 62 odsto osvojenih glasova. Vlada koja je usledila je otuda bila plod kompromisa između ANK, burske Nacionalne stranke, i Zulu Inkata partije. Obe su imale po približno 20 odsto glasova.

Nastojalo se da se dođe do mirne dogovorene transformacije, i pazilo se da se postigne manje više reprezentativna zastupljenost različitih grupa, kao i da Mandelin ANK ne dobije dvotrećinsku većinu, kako bi bili onemogućeni da potpuno samostalno odlučuju.

Pravno, rasna jednakost je obezbeđena, u prvo vreme nesumnjivo kao plod dogovora, kompromisa. Realni problemi su međutim ostali. Primera radi, štrajk radnika u rudnicima Marikana, avgust-septembar 2012, kada je 47 osoba poginulo, pokazao je ne samo da u interesu kapitala vlast koristi sredstva represije, nego čak i da realni prihodi rudara nisu bitno bolji, nego što su bili pre 1990.

Sam Mandela, poslije brojnih priznanja i globalne popularnosti, uključujući Nobelovu nagradu za mir, svoju istorijsku ulogu opisao je riječima:

"Ja nisam bio mesija, nego običan čovek koji je postao vođa zbog vanrednih okolnosti".

Madiba, kako su ga zvali, otac nove južnoafričke nacije, ovaj svet napustio je decembra 2013. Imao je 95 godina.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.