Godišnjica obrazovanja Države Izrael

Te večeri, uoči isticanja britanskog mandata nad Palestinom, David Ben Gurion pročitao je u Tel Avivu Deklaraciju o zasnivanju Države Izrael.

Do proglašenja je došlo na osnovu Rezolucije OUN br. 181 od 29. novembra 1947. godine.

Njome je predviđeno obrazovanje dvije države na prostoru dotadašnje mandatne teritorije Palestine - jevrejske i arapske.

Predviđeno je takođe da Jerusalim sa Vitlejemom dobije poseban međunarodni status, kao i ekonomska unija dvije države.

Ujedinjeno Kraljevstvo upravljalo je Palestinom na osnovu odluke Društva naroda, formalno od 1923.

Po okončanju Prvog svjetskog rata ta teritorija, do tada sastavni dio Turske, povjerena je Britaniji, kao i susjedni Jordan, tada Transjordan, dok su Liban i Sirija povjerene na upravu Francuskoj.

Po proglašenju suverenosti Izraela sutradan je uslijedio napad svih okolnih arapskih zemalja, uz široku podršku drugih arapskih država.

Arapska liga (obrazovana marta 1945.), rekonstruisani palestinski Arapski viši komitet, i uopšte lideri arapskih zemlja odbacili su odmah prijedlog OUN i bilo kakav vid teritorijalne podjele.

Iz tog rata, koji je potrajao nepunih deset mjeseci, Izrael je izašao kao pobjednik.

Nastanku moderne države jevrejskog naroda prethodila je mučna predistorija. Tokom Prvog cionističkog kongresa u Bazelu, Švajcarska, 1897. godine, odlučeno je da bi valjalo nastojati da se na prostoru “obećane zemlje” stvori novi dom jevrejskom narodu.

Pokret je dobio ime po nazivu brda na kojem se u starom vijeku nalazio Jerusalimski hram - Cion ili Sion. Postojala je u to vrijeme podjela među Jevrejima širom svijeta na tu temu. Ta ideja u to vreme nije uživala nikakvu podršku onovremenih relevantnih političkih činilaca u svijetu, izuzev simpatija pojedinaca.

No, oni koji su se opredjelili da podrže opciju obrazovanja jevrejske zemlje u Palestini posvjetili su se potrazi za međunarodnom podrškom povratku u Svetu zemlju.

Imajući u vidu da je Palestina u to vrijeme bila sastavni dio Turske, nastojalo se da se od vlasti u Istanbulu izdejstvuje dozvola za doseljavanje Jevreja.

Turske vlasti su tolerisale slabašno useljavanje. Bio je to plod zamašnih finansijskih koncesija turskim vlastima i zvaničnicima.

U tom periodu turska Palestina bila je slabo nastanjena i uslijedilo je postupno, sporo, obrazovanje novih jevrejskih zajednica na tom prostoru.

Prelom je zapravo bio Prvi svjetski rat. Turske granice, po njegovom okončanju, pomjerene su daleko na sjever, a obrazovana je Palestina pod upravom Londona, kao privremena mandantna teritorija.

Još tokom trajanja Prvog svjetskog rata, dok je ta oblast formalno još bila sastavni dio Osmanske Turske, pitanje potonjeg statusa “obećane zemlje” bilo je predmet razmatranja u visokim diplomatskim krugovima.

Britanski ministar spoljnih poslova Artur Balfur 2. novembra 1917. u pismu lordu Valteru Rotšildu, čelniku Engleske federacije cionista, izrazio je podršku formiranju nacionalnog doma jevrejskog naroda u Palestini.

Taj tekst, poznat kao Balfurova deklaracija, sadržao je podršku vlade Ujedinjenog Kraljevstva, čime je prvi put nastojanje da se formira Izrael dobilo relevantnu međunarodnu podršku.

Prva vlada, nakon britanske, tada 1917. godine, koja je eksplicitno podržala formiranje države jevrejskog naroda bila je vlada Kraljevine Srbije.

Da vlada Kraljevine Srbije podržava Balfurovu deklaraciju izraženo je zvaničnim pismom koje je 24. decembra 1917. uputio Milenko Vesnić, u ime srpske vlade, Davidu Albali, cionističkom prvaku koji se tada nalazio u oficijelnoj misiji pri vladi SAD. Vesnić je tada, pored drugog, naglasio:

“Kako da ne učestvujemo u težnjama i patnjama jevrejskog naroda, kad su se naši zemljaci Vašeg porekla i Vaše vere borili za svoju srpsku otadžbinu isto tako hrabro kao i naši najbolji sinovi?” “Nama će biti žao, ako nas i jedan od naših sugrađana Jevreja bude napustio i vratio se u svoju obećanu zemlju, ali ćemo se tešiti nadom, da će nam oni ostaviti zamašan deo svojih srdaca i postati najjača veza između slobodnog Izraela i Srbije”.

Dolazak jevrejskih useljenika nastavljen je tokom međuratnog perioda, iako su britanske vlasti uglavnom nevoljno dopuštale useljavanje, iznalazeći brojne prepreke, zahtijevajući visoke finansijske garancije i slično.

Čak i poslije tragičnog iskustva Drugog svjetskog rata i užasa holokasuta i nacizma, britanska uprava komplikovala i onemogućavala dolazak preživjelih.

Na, takođe britanskom, Kipru u to vrijeme je, primjera radi, boravilo oko 100.000 jevrejskih izbjeglica iz Evrope kojima britanska uprava nije dozvoljavala pristup.

Konačno, zvanični London i pod međunardnim pritiskom i zbog situacije u samoj Palestini, odlučio se na povlačenje.

Uslijedila je Rezolucija OUN br. 181. od 29. novembra 1947. i jevrejska privremena vlada 14. maja 1948. proglasila je samostalnu Državu Izrael.

SAD su odmah objavile da priznaju novoproglašenu državu, Sovjetski Savez je to učinio tri dana nakon proglašenja suverenosti.

Tadašnja Jugoslavija je isto tako 1948. uspostavila redovne diplomatske odnose sa Izraelom.

Pamtimo, međutim, takođe da je doprinos nastanku novog, trajnog doma jevrejskog naroda, davne 1917. dala i tadašnja Kraljevina Srbija, odmah poslije Balfurove deklaracije.  

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.