RECENZIJA “Tamnice i zmajevi: Odanost među lopovima” (2023): Smijeh jači od magije VIDEO
Iako stara srpska poslovica kaže da je treća sreća, u slučaju adaptacije kultne društvene igre “Tamnice i zmajevi” (Dungeons & Dragons), sreća za njene obožavaoce stigla je četvrtom adaptacijom nazvanom “Odanost među lopovima”.
Raskošna produkcija studija “Paramaunt” teška 151 milion dolara u režiji Džonatana Goldstejna i Džona Frensisa Delija uspjela je da oduševi i publiku igre i kritiku, ne pretjerano sklonu ovoj vrsti ekranizacija, ali da bude bolje, ovo široko prihvatanje rezultat je zabavnog i šarmantnog filma, koji sjajno funkcioniše u skoro svim segmentima produkcije.
Mudro shvativši da se od zabavne, ali naivne priče predloška ne može praviti kompleksna i mračna drama sakrivena u ruho epske fantastike, što je uglavnom uništilo ranije adaptacije, Goldstejn i Deli, koji su uz režiju pisali i scenario zajedno sa Majklom Gilom, odlučili su da film baziraju na komičnim elementima uz obilje parodije i autoironije, uz dosta akcije i avanture, nudeći nam zabavnu fantaziju koja plijeni, kako dinamikom, tako i šarmom uz pažljivo doziranu nostalgiju u pozadini.
Priča prati tim lopova koji su pomogli pogrešnoj osobi da ukrade pogrešnu stvar, a sada moraju da isprave svoje greške i spasu svijet od zla spasavajući kćerku vođe družine barda Edgina (Kris Pajn) od zlih crvenih čarobnjaka, što je serija opštih mjesta žanra fantastike, kao i karakterizacija likova u maniru dobri lopov, smotani čarobnjak, snalažljiva tinejdžerka, snažna varvarska ratnica (jasno, posljedica duha vremena), pravdoljubivi mačevalac itd, ali autori to nisu shvatili kao manu i slabost, već kao prednost.
Čuvajući avanturističko-fantastični duh igre kao motor režiserke dinamike s jedne strane, Goldstejn i Deli su na drugoj strani iskoristili humor kao sredstvo za ublažavanje suspenzije nevjerice i sjajan način da lakše prihvatite neobuzdanu maštovitost likova i priče u kojoj čarobnjaci zaustavljaju vrijeme, glinene tablice oživljavaju mrtve, a privjesci mogu obezbijediti nevidljivost.
Surovije rečeno, od zezancije namijenjene prijateljsko-porodičnoj zabavi za kućnim stolom ne možete praviti ništa više od filma namijenjenog prijateljsko-porodičnoj zabavi pred ekranom, a kad znate šta vam je raditi, tada je pola autorskog posla urađeno, dok je ostalo prepušteno glumačkoj ekipi i tehničkom dijelu tima, koji će zajedništvom, smijehom i akcijom pobijediti magiju koliko god ona bila opasna.
Pažljivo izabran kasting u kojem su Pajn, Mišel Rodrigez i Hju Grant poznatija imena, a koji se ovdje maksimalno zezaju na svoj ikonični status akcionih heroja ili šarmantnih laskavaca, uz pažljivo probrana mlađa pojačanja bez većih problema je iznio svoj dio zadatka. Jednako tako, impresivan doprinos režije i glumaca prati sjajno vizuelno dočarana atmosfera bajke, bez pretjerivanja u korišćenju specijalnih efekta i scenografskih rješenja, što daje simpatičnu dozu naivnosti rane fantastike na tragu filmova poput “Legende” ili “Princeze nevjeste”. Daleko od trendovske popularnosti moderne brutalne fantazije na tragu radova Džordža Martina, Džoa Aberkrombija i sličnih autora, što je postalo dodatni mamac za publiku u momentu kada su osamdesete na vrhuncu pop nostalgije zahvaljujući hit serijama poput “Čudnih stvari” ili “Srijede”.
Ukratko, dobro skrojen marketinški plan i autorski tim svjestan s čim se hvata u koštac, ponudili su zabavan, duhovit i nepretenciozan film u pravom momentu za njegovo predstavljanje publici. Neizbježno plaćanje duga pravilima “vouk” kulture donekle kvari generalni utisak, ali uz autoironiju i samoparodiranje istog lakše je prihvatiti divlje mačo varvarke i crne patuljke u svijetu filmske fantazije nego u svijetu društvene realnosti, uz smrtno ozbiljne ideološke poruke koje vas tretiraju kao kulturološku budalu.
Ocjena 4
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
