RECENZIJA “Pad” (2022): Ekstremni triler na 600 metra visine VIDEO
Režiser Stiven Man, poznat uglavnom po niskobudžetnim akcionim filmovima, do ideje za svoj najnoviji film “Pad” došao je snimajući jednu visinsku scenu za svoj prethodni film “Finalni obračun”(2018).
Njegova krajnje jednostavna, ali efektna ideja, bazirana na premisi ljudskog straha od visine, prerasla je na kraju u dugometražni film koji se pretvorio u jedno od pozitivnijih kinematografskih iznenađenja ove godine iako je snimljen uz skroman budžet od tri miliona dolara.
Scenaristička ideja o dvije djevojke, ekstremne planinarke, koje se nađu zaglavljene na televizijskom tornju na visini od 600 metara iznad pustinje Mojava i njihovoj borbi za preživljavanje svedena je na 20 minuta uvoda i 80 minuta agonije dviju junakinja na džinovskom čeličnom stubu.
Naravno, scenaristički tandem, koji čine sam Man i Džonatan Frank, postavlja pozadinski okvir priče prije nego što svoje junakinje vine nebu pod oblake, uvodeći publiku u adrenalinsku atmosferu svog filma već u prvim minutima, dok kamera prati troje planinara: Beki (Grejs Kerolajn Kari), Dena (Mejson Guding) i Hanter (Virdžinija Gardner) koji se penju uz liticu.
Den tragično gine, a njegova supruga Beki ne može da preboli gubitak utapajući tugu u alkoholu i tabletama, dok njen otac (Džefri Din Morgan) bezuspješno pokušava da je motiviše da nastavi život. Hanter se pojavljuje u jednom trenutku nudeći da zajedno osvoje stari televizijski toranj B-67, visok oko 600 metara, prije nego što on završi u starom gvožđu, kako bi podigla svoju prijateljicu iz depresije i snimila atraktivan materijal za svoj video-blog o ekstremnim sportovima. Beki nerado ulazi u taj izazov, ali ipak pristane svjesna da je na ivici samoubistva. Odlaze duboko u pustinju, gdje počinje uspon uz konstrukciju tornja. Nekako stižu na vrh, Beki pobjeđuje svoj strah, prosipa Denov pepeo u simboličnom činu pobjede prošlosti, Hanter snima video-materijal, ali kada treba da siđu, zarđala konstrukcija stepenica ruši se u pustinju sa njihovim rancem i opremom, a njih dvije ostaju na čeličnom stubu visoko iznad zemlje, posjedujući jedan konopac i dva mobilna telefona.
Bez vode, bez signala, pod nemilosrdnim suncem Mojave, okružene lešinarima i mračnom dilemom spore smrti ili brzog pada u dubinu, počinje napeta filmska igra svedena na dva lika, usku platformu na tornju i kameru koja prati njihovu borbu da prežive.
I možda je priča pomalo naivno i predvidljivo postavljena, sa svega dva glavna i dva sporedna lika, ali način na koji Man demonstrira režiserske sposobnosti da od minimalističke strukture osnovne ideje stvori skoro dva sata napetog i jezivog trilera, odavno nismo vidjeli u modernoj kinematografiji. Majstorska upotreba kamere, koja stalno kruži oko junakinja snimajući ih iz svakog mogućeg ugla, uz škripave zvukove zarđale konstrukcije tornja, hučanja pustinjskog vjetra i krikova lešinara koji iščekuju svoj plijen, podižu atmosferu na novi nivo filmske akrofobije, izazivajući strah i fizičku neugodnost kod gledaoca kad god nas režiser usmjeri pogledom u vrtoglavu dubinu ispod junakinja.
Ovako ogoljena struktura priče i vrtoglav adrenalinski tempo režije traže sami po sebi vrsne glumce, koji mogu da iznesu uloge - karakterno i fizički. I dobro je da su prilično nepoznate glumice Grejs Kerolajn Kari i Virdžinija Gardner ubjedljive, mnogo više u fizičkom nego u dramskom dijelu zadatka, uspijevajući energijom i kinetikom da poprave predvidljivost pozadinske dramske priče i nekoliko rutinerski izvedenih preokreta u glavnom zapletu preživljavanja.
Možda Manov ekstremni dvoboj sa ljudskim strahom od visine ima nekoliko manjih propusta, ali u generalnom skoru, on je u “Padu” demonstrirao vrhunsko poznavanje kinematografskih obrazaca i autentičan pristup jednom, od sebe ograničenom filmskom podžanru, izvlačeći maksimum iz skromne priče kroz atraktivnu realizaciju kako bi stvorio jedno od zanimljivijih bioskopskih iskustava 2022. godine.
OCJENA 4
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
