RECENZIJA “Englezi” (2022): Izgubljeni u preriji VIDEO
Mini-serija britanskog režisera i scenariste Huga Blika pod nazivom “Englezi” hrabro je zakoračila u surovu pustoš Divljeg zapada, borila se sa preprekama na svom putu i poklekla pred samim ciljem, ostavljajući rasute kosti u nepreglednom prostranstvu prerije, kao spomenik i opomenu za one koji će slijediti njihov put, ne vodeći računa da scenario osim dobrog početka mora imati jednako dobar, ako ne i bolji kraj.
Blikova priča o engleskoj dami iz visokog društva ledi Korneliji Lok (Emili Blant), koja krajem 18. vijeka dolazi na zapad vođena strasnom željom da se osveti čovjeku kojeg smatra krivcem za smrt svoga sina, na startu majstorski slijedi klasične osvetničke kanone žanra. Igrom slučaja Kornelija upoznaje Poni, izviđača u vojsci SAD, narednika Elij Vipa (Časke Spenser), a ovaj susret određuje njihovu sudbinu dok Blikova serija dobija glavne junake, koji sklapaju pogodbu o zajedničkom putu preko prerije, da bi Kornelija dobila priliku za osvete, a Eli povratio zemlju svojih predaka u Nebraskoj.
U tom momentu Blik podiže priču na novi nivo zapleta, koji se njihovom putanjom preko prerije transformiše u stilizovanu vestern odiseju kroz surovi pejzaž naseljen još surovijim ljudima. Igrajući se postulatima žanra od špageti vesterna, preko tarantinovske palp estetike do vizuelnih posveta strip-poetici Blik piše svoje ljubavno pismo vesternu, ne štedeći kao i uvijek kada je ljubav u pitanju, na emocijama i zanosu, dok prati svoje junake preko pustare zapada.
Krupni kadrovi prelijepih pejzaža i surovih lica, brzi rezovi, eksplozije brutalnog nasilja i napet muzički skor su elementi sa kojim gradi savršenu pozornicu za velemajstorsku igru glumačke ekipe na čelu sa zanosnom Emili i harizmatičnim Spenserom.
Blantova svoju priliku koristi za minimalistički jednostavnu, ali efektnu glumu, koja u kombinaciji sa njenom senzualnom ljepotom, plijeni sa ekrana, dok joj Spenser ubjedljivo parira, uz evidentnu glumačku hemiju između glavnih aktera. Ništa manje nisu ubjedljivi ni ostali članovi ansambla, poput Rafa Spala u zvjerskoj interpretaciji lika Dejvida Melmona, kao sluge koji ne bira sredstva da to više ne bude ili Toma Hjuza, kao njegovog gospodara Tomasa Traforda, koji krute stege britanske aristokratije želi zamijeniti slobodom američke prerije, dok su nadahnute epizode Tobija Džonsa kao kočijaša ili Nikol Mekolif kao razbojnice Crnooke Megi, priča za sebe.
Ipak, kako priča odmiče, ni nadahnuta karakterizacija glumačke ekipe, ni Blikov udarnički trud na mjestu režisera ne uspijevaju popraviti sve slabosti njegovog scenarija, koji od četvrte epizode počinje obolijevati od onog što bi se danas slobodno moglo nazvati “GOT sindrom”, a to je najlakše opisati kao teško objašnjivu situaciju, da imate seriju sa odličnom bazičnom postavkom, upečatljive likove, raspoložene glumce i sjajnu atmosferu, ali autor više ne zna šta da radi sa tim što ima u svojim rukama.
Kako serija odmiče, Blik počinje kroz seriju flešbekova otkrivati veze između glavnih aktera, priča počinje da bude konfuznija, pripovjedački ritam gubi tempo, a postupci i sudbina likova postaju bezidejniji unutar zapleta. Da bude gore Blik umjesto da se vrati bazičnim postavkama priče, atmosferu filuje prenaglašenim artizmom, nepotrebnom teatralnošću, jeftinom patetikom i promašenim raspletom priče, dok pripovijedanje postaje previše komplikovano za sopstveno dobro.
Tamo gdje je trebalo da dobijemo katarzu na kraju ove prerijske odiseje dobili smo grupu zabavnih likova zalutalih u preriji, vrteći se u krug zbog pogrešnih odluka svog “vodiča” i kajući se zbog propuštenih šansi da potencijal “Engleza” bude pretvoren u jednu od najboljih serija godine, umjesto atraktivnog na oko, ali u krajnjem skoru, prosječnog televizijskog vesterna.
Ocjena 3
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
