Korijeni genocida (11)

Glas Srpske 25.07.2007 00:00

Ostaje, nadamo se, uvjerenje da posljednji tragični događaji za Srbe znače definitivnu opomenu.

Zamislimo za trenutak jednu hipotetičku situaciju. Po završetku Drugog svjetskog rata nastaje u srcu Evrope jedna savezna država u kojoj većinski državotvorni narod čine Jevreji (Srbi), koji su uspeli da prežive holokaust, tj. srbocid. Pedeset godina kasnije u toj državi (Jugoslaviji) jedna od saveznih republika (sa nemačkom, tj. hrvatskom većinom), odlučuje da na osnovu nespornog prava na samoopredeljenje naroda, proglasi svoju nezavisnost. Ova nova država proglašava "Laži o Aušvicu" jedino važećom istinom. (Hrvatski predsednik Tuđman jeste bio tada, nesporno, najprominentniji eksponent balkanske verzije "laži o Aušvicu"). U toj novoj državi kukasti krst krasi novu državnu zastavu, čitaj šahovnicu, koja je bila ustaški steg. Uvodi se ponovo rajhsmarka, čitaj ustaška moneta kuna, a jedna ulica u glavnom gradu dobija ime po (Jozefu Gebelsu), to jest Mili Budaku, ustaškom ideologu. Hipotetički, iz mraka se pojavljuje dr Jozef Mengele da bi primio visoko otadžbinsko odlikovanje i postao ambasador u Argentini. To isto uradio je hrvatski predsednik sa bivšim ustaškim komandantom Dubrovnika, Ivom Rojnicom. I ova nova država (Hrvatska) proglašava jevrejski, čitaj srpski narod, svojom nacionalnom manjinom, bez takođe neporecivog prava na samoopredeljenje, bez prava, dakle, da odluči hoće li radije da ostane u sastavu svoje matice. Srbocid - genocid To je bila tragika srpskog "nikad-više-žrtva" - mentaliteta, u ono vreme kada su Tuđman, Nemačka, ali i Vatikan i, kasnije, nezaobilazni svetski policajac SAD, diktirali tadašnju, sadašnju i buduću problematiku Balkana. Ko, dakle, ima moralno pravo da zameri Srbima što su verovali u natpis na ulazu u nekadašnji koncentracioni logor Dahau: "Ko želi da se genocid zaboravi, taj želi da se genocid ponovi?!" U završnoj reči želeo bih da uputim ovom skupu (Međunarodnoj konferenciji o Jasenovcu), dva predloga, odnosno dva apela. Kao prvo, molim da razmislite o usvajanju i primeni u sopstvenom radu ovog Terminis technicus-a - Srbocid, koji ja uporno uvodim u istraživanje genocida (prevashodno u nemačkom govornom području, gde živim i primarno objavljujem). Duboko sam ubeđen da će taj specifični i legitimni naziv doprineti jednog dana u istoj meri kao npr. Šoa (holokaust) boljem raspoznavanju i prepoznavanju ovog specifičnog genocida. Jer pored zajedničkih osobina svih genocida, koji pripadaju opštoj fenomenologiji ovog stravičnog zločina, Srbocid poseduje i svoje sopstvene odlike i, kao što smo videli, još uvek se snažno osporava i omalovažava. Pre nego što ovom skupu uputim drugi apel, želim da ukratko podsetim na izvesne značajne paralele između Srbocida i Jermenocida: - Religiozni aspekt: Turska islamska država progoni pravoslavne hrišćane Jermene, a rimokatolička hrvatska - NDH, uz podršku svojih islamskih bosanskohercegovačkih pomoćnika progoni pravoslavne hrišćane Srbe. - Izvršni aspekt: Nezamisliva brutalnost pri sprovođenju genocidnog čina. Mučenja, pljačkanja, silovanja i po pravilu arhaično-primitivni način ubijanja (nožem, sekirom, maljem, bacanjem u podzemne jame, jaruge i pećine, itd.). - Geopolitički aspekt: Nemačka je u vreme oba genocida najuticajniji i najvažniji saveznik obe (tada genocidne) državne tvorevine - Turske i Hrvatske. Vatikan je u to vreme drugi (prvi?) kamen-temeljac hrvatskih vlastodržaca i, po pouzdanim istorijskim izvorima, imao je pravovremena saznanja o Srbocidu. Po pouzdanim istorijskim izvorima, Vatikan je imao i pravovremena saznanja o Jermenocidu. - Naučni aspekt: Nemački istorijski izvori u oba slučaja (Jermenocid i Srbocid) su najbrojniji i najdragoceniji, jer se nemačka država kao tadašnji turski, odnosno hrvatski saveznik teško može optužiti za pristrasnost u odnosu na žrtve (svoje tadašnje neprijatelje). - Moralno-etički aspekt: Obe države - naslednice tadašnjih genocidnih državnih tvorevina, današnja Turska i današnja Hrvatska, poriču svim silama neosporivu činjenicu tada počinjenog genocida, iako su obe za sve to vreme ostavile isuviše sopstvenih svedočanstava o svojim nedelima. - Aktuelni politički aspekt: Obe države - naslednice tadašnjih genocidnih državnih tvorevina, današnja Turska i današnja Hrvatska, nalaze se pred ulaskom u EU i najmarljiviji zagovornici njihovog što skorijeg pristupa "evropskom sistemu vrednosti" su njihovi saveznici i tutori iz vremena genocida. Apel svijetu Moj drugi apel ovom skupu je, dakle, donošenje jedne rezolucije, koju bismo uputili Evropskom parlamentu u Strazburu, Evropskoj komisiji u Briselu, šefovima svih EU-vlada, Ujedinjenim nacijama, SAD, Rusiji, Kini, Indiji, Izraelu, svim organizacijama i udruženjima preživelih iz raznih genocida, itd., kao i, naravno, svim relevantnim medijima u svetu, i kojom bismo zahtevali da conditio sine gua non za prijem Turske i Hrvatske u EU bude bezrezervno priznavanje istorijske realnosti i preuzimanje istorijske odgovornosti za genocide, počinjene od strane njihovih prethodnika. Jer - kakav bi to bio "evropski sistem vrednosti", koji bi se zasnivao na jednoj (balkanskoj, odnosno pretežno maloazijskoj) verziji "laži o Aušvicu"? ¹ ¹ ¹ Skup, naravno, nije donio nikakvu rezoluciju u ovom smislu, shvativši da su apeli, dati u podrugljivim tonovima, više slika odnosa vladajućeg svijeta, čiji je "sistem vrijednosti" jedino ispravan. Tako smo i razumjeli autorovu namjeru u završnom dijelu teksta "Tango mortale, ili balkanska verzija laži o Aušvicu". (Nastaviće se)

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.