Bečke šetnje: Između lamenta i ponosa

Glas Srpske 17.10.2007 00:00

(Specijalno za "Glas Srpske" iz Beča) Aleksandar MITROVIĆ

NEMA sumnje da rok muzika danas, ni izbliza, ne posjeduje sociološku i kulturološku relevantnost koju je imala u drugoj polovini šezdesetih godina prošlog vijeka, niti vitalnost i snagu kao u vrijeme svog nastanka i ekspanzije. Rok muzika danas, djeluje na marginama društvenog značaja, sa suženim manevarskim prostorom, što joj daje, pomalo izblijedjeli ali poželjan, odmetnički šarm. Naoružan takvom vrstom šarma, kamufliran iza pseudonima Manibrader, oslonjen na drvene štake - time efektno potcrtavajući svijest o autsajderskom statusu - sa omota novog albuma "Maunt Pleasure", gleda nas švedski rok autor i izvođač Anders Vendin. Vendin, činjenica je, pripada onoj grupi rok autora čiji umjetnički prosede opasno balansira na samoj ivici epigonstva, ali istovremeno spada u onaj tip rok performera čiji razlog djelovanja opravdava besprijekorno vladanje tajnama izvođačke alhemije. Uz to on posjeduje zavidnu scensku harizmu i staromodnu, romantičnu, posvećenost rok postulatima koja mu obezbjeđuje neophodni kredibilitet i ubjedljivost. Iz strukture Vendinovih pjesama naslućuje se želja za muzičkom ekspedicijom ka velikim osjećanjima, i stiče se utisak da se u tu avanturu - koja je na stalnoj tankoj liniji između lamenta i ponosa - kreće sa, samo naizgled, oskudnim oružjem - slatkim plesnim melodijama, srceparajućim baladama i jednostavnim poetskim iskazima. Muzika Manibradera djeluje kao omaž Brus Springstinu i njegovom E-Strit bendu, a frapantna sličnost Vendinovog glasa sa glasom pokojnog Džo Stramera samo je dodatni faktor za njenu instantnu prepoznatljivost i pitkost. Na koncertu održanom krajem septembra u velikoj sali bečkog Vuk-a, povodom promocije albuma "Maunt Pleasure", sve ovo naprijed izrečeno o muzici Manibradera, došlo je do punog izražaja. Vendin je frontmen starog kova i vanserijski pjevač. Njegova ekstatična scenska mimika, poput Springstinove i Stramerove, više djeluje kao znojava borba sa zamišljenim protivnikom, nego kao osmišljeni stejdž manir, a vokalna isporuka kao bespoštedno hrapavo upošljavanje glasnih žica. Muzički citati za kojima prateći sastav poseže, možda, djeluju preočito, ali su odsvirani intenzitetom i samopouzdanjem dostojnim njihovih renomiranih uzora. U živom izvođenju muzika Manibradera predstavlja fini presjek nekoliko srodnih žanrova. Gitaristički manir iskorišćen na početku "Guess Who Gonna Get Some Tonight" je direktna posveta grupi Kleš, da bi refren kulminirao u eksploziji, stadionski tretiranih, klavijaturističkih kaskada. U "Down at the R" sočni rifovi saksofona prizivaju Bouvijevu "Sound and Vision". "It is Time for Falling Apart" svoj briljantni vokalni aranžman i višeglasno pjevanje duguje Aleksu Čiltonu i grupi Big Star. Furiozna "There are Building Walls Around Us" ima nešto od soul maničnosti Deksiz Midnajt Raners. "Just Anpther Summer" i "Will There Be Music" bi mogli biti raspojasani singlovi na Springstinovom "The River" albumu. U projekciji svojih imaginarnih rok filmova, Manibrader ne dostiže epske visine uzora na koje se oslanja, ali spontanošću, srčanošću, dignitetom i entuzijazmom - koji je trajno obilježje rok pregalaca, uspijeva pronaći emocionalni link za svoje slušaoce, te im bar na kratko, izazvati osmijehe odobravanja i zavjereničkog prepoznavanja, što se u vremenu histeričnog, internetskog, muzičkog konzumizma čini kao nemoguća misija.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.