Ljubica Mrkalj, akademska slikarka: Pariz više nije Grad svjetlosti

Mi slikari ne nosimo puške, već misli i sreću vlastitog stvaralaštva i koliko god bilo crno u životu ja sam jedna od onih koja će na svojim umetničkim delima uvek slikati energiju i snagu - rekla je akademska slikarka Ljubica Mrkalj, koja je bila jedan od učesnika 35. saziva likovno-ekološke kolonije na Bardači.

Ona je diplomirala na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu, gdje je magistrirala 1973. godine, kada se preselila u Pariz, gdje i danas živi i stvara. Do sada je učestvovala na više od  120 kolektivnih i 30 samostalnih izložbi u desetak evropskih zemalja, a njene slike krasile su umjetničke galerije i salone širom Pariza.

Nekoliko njenih djela otkupljeno je od muzeja i fondacija kao što su Nacionalna biblioteka Pariza, Fondacija savremene umjetnosti Pariza, Muzej savremene umetnosti Beograda, Narodni muzej Beograda i Galerija Matice srpske Novi Sad.

- Kada sam stigla u Pariz nisam znala francuski jezik, ali sam znala neke druge jezike i poznavala neke sitne zanate, kao što je restauracija starih slika, što mi je pomoglo da se adaptiram na novu sredinu. Učestvovala sam u nekim manjim izložbama i upoznala ljude koji su prepoznali moj talenat. Prosto je fascinantno kako su mi potpuni neznanci pružili ruku i učestvovali u mom napredovanju i volela bih da postoji neko novo vreme u kojem će svi oni koji vrede dobiti priliku da pokažu ono što znaju - rekla je Ljubica, koja je porijeklom iz opštine Odžaci u Vojvodini.

U svijet slikarstva je ušla napustivši studije arhitekture nakon svega godine studija. Iako je imala odlične ocjene, naročito iz projektovanja, uvidjela je da joj je ovaj fakultet bio loš izbor.

- Nisam želela da provedem život kreirajući građevine koje će neko od mene zahtevati u datom trenutku i slagala sam porodici da sam nesposobna za to da bih mogla preći na likovnu umetnost, iako sam imala interesovanja i za film i pozorište. Kada sam se upisala na likovnu akademiju shvatila sam da je to moje životno opredeljenje i ponosna sam što sam bila dio jedne talentovane generacije u klasi profesora Mladena Srbinovića - prisjeća se Ljubica.

Iako tri i po decenije nije boravila u ovim krajevima odazvala se pozivu srbačkog Centra za kulturu i sport da bi učestvovala u bardačkoj koloniji, čiji je jedan od utemeljivača, jer je bila učesnik drugog saziva 1985. godine. Tada je naslikala “Ofeliju sa Bardače”, čuvenu sliku koja je jedan od simbola ove kolonije i po kojoj je urađen promotivni plakat za ovogodišnji saziv.

• Jako retko idem na kolonije, ali sam po prirodi radoznala, što me motivisalo da dođem na Bardaču u to vreme. Želela sam da vidim šta se dešavalo u tadašnjoj Jugoslaviji nakon mog odlaska u Francusku i da steknem nova iskustva. Jedan od razloga dolaska je taj što sam izvršila restauraciju “Ofelije”, koju je nagrizao zub vremena. Drago mi je što je ova slika živi i danas, jer kao i Šekspirova Ofelija, ona oslikava sudbinu ženskog roda i njihove borbe za ravnopravnost u društvu - rekla je Ljubica.

Piše poeziju i prozu

Pored slikarstva Ljubica piše poeziju i prozu i bavi se umjetničkom fotografijom i performansom. Objavila je tri knjige proze i jednu poetsku zbirku, a postala je i član Udruženja književnika Srbije.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.