Milorad Novaković, sveštenik i dobitnik velikog priznanja u Rogatici: Na konju stizao do parohijana
ROGATICA - Dobar pastir što no kaže inom, to i svojim pokazuje činom, riječi su velikog Njegoša, kojih sam se držao cijelog života i tako ću nastaviti, rekao je protojerej-stavrofor u penziji Milorad Novaković iz Rogatice, koji je nedavno postao jedan od rijetkih nosilaca Zahvalnice kao priznanja za doprinos afirmaciji te lokalne zajednice.
Zahvalnica je stigla 27. septembra, povodom Dana opštine Rogatica, a prota Milorad, kako ovog čovjeka blagog pogleda i uvijek zlatnih riječi iz milja zovu njegovi bivši parohijani i sugrađani, skromno kaže da je uvijek davao sve od sebe čineći najkorisnije stvari za svoju opštinu.
- U najtežim danima nisam ostavio crkvu i parohijane, a bilo je pucanja i po jednima i po drugima. Neke stvari nikad se ne ponovile, posebno rat - rekao je prota.
U ulozi vojnog sveštenika Novaković je više puta obišao prvu borbenu liniju Rogatičke brigade Vojske Republike Srpske. Na svečanoj sjednici, predsjednik Skupštine opštine Rogatica Đoko Razdoljac, obrazlažući dodjelu Zahvalnice proti Miloradu, istakao je da je ovaj skromni čovjek, pored velikog doprinosa humanijem življenju, cijelog rata besplatno pričešćivao, vjenčavao, kršćavao i držao posmrtna slova za poginule i umrle. Otuda su i Rogatičani složni da je veliko priznanje opštine došlo u prave ruke.
Rođen je u selu Gojava u Rudom i potiče iz zemljoradničke porodice. Kao najstarije dijete otišao je u sveštenike, a najmlađa sestra Milica u prosvjetu.
- Moje prvo službovanje mladog sveštenika bilo je u crkvi Uspenija presvete Bogorodice u Mokrom kod Pala. Tu sam ostao sedam godina, a onda sam premješten u rogatičku crkvu Svete trojice - priča Novaković. Službovanje u Mokrom za sadašnje uslove, kaže prota, bilo je zanimljivo, pa pomalo i smiješno.
- Jedan sveštenik, parohija velika, putevi i gdje ih je bilo slabi, makadamski, rijetko ko se vozio u automobilu, pa sam veliki dio svojih svešteničkih obaveza po selima obavljao jašući na konjima. Tako sam na konju prošao Koziju Luku, Visojevicu, Rakovu nogu, Ozren, Šiće, Kalauzoviće, Bare i druga mokranjska sela, provodeći u sedlu po dva i više sati. Dolazak u Rogaticu za mene je bio veliki izazov. Gradska sredina, objekat crkve nije bio u bogzna kakvom stanju, a ljudi nepoznati - kaže Novaković. Zahvaljujući parohijanima i ostalim ljudima dobre volje stanje se polako mijenjalo nabolje, priča prota, i to u svim oblastima života i rada.
- Istina, u Rogatici nisam jahao konje, ali se zbog nedostatka puteva moralo puno pješačiti da bi se stiglo u sela Kozići, Mesići, Lađevine, Zakomo, gdje je sada izgrađena nova crkva - istakao je Novaković.
Tako se prota borio i radio od 1974. do juna 2007, kada je, prošavši sve faze svešteničke karijere, penzionisan u činu protojereja-stavrofora, najvišeg svešteničkog položaja, sa naprsnim krstom i Ordenom svetog Petra mitropolita dabrobosanskog, kojim ga je odlikovao episkop Grigorije na 20. godišnjicu Bogoslovskog fakulteta u Foči, čiji je Novaković bio duhovnik. ++++++
Neuporedivo vrijeme
Milorad Novaković kaže da upoređivanje vremena najvećeg dijela njegovog i službovanja sadašnjih sveštenika u Rogatici, gdje sada aktivno bogosluže tri mlađa sveštenika i, umjesto zvonara, zvona zvone uz pomoć struje, ne bi dalo pravu sliku.
- Drugačija su to vremena, drugačija shvatanja i mnogo šta drugo. I neka je tako. Sve ide naprijed, pa i stanje u crkvi i oko nje. Na primjer, moja supruga, kao popadija, godinama je čistila crkvu, prodavala svijeće, opsluživala goste i parohijane pri dolasku u crkvu. Danas je sve to mnogo drugačije. I neka je, hvala Bogu - zaključio je prota.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
