Ruski antifašizam ponovo brani Srbiju

osporavajući dolazak predsjednika Ruske Federacije Vladimira Putina u Beograd povodom 70. godišnjice oslobođenja Beograda i održavanja vojne parade. Time još jednom potvrđuju da nisu slučajno nakon 5. oktobra 2000. godine krenuli u obračun sa nosiocima borbe protiv nacizma i fašizma u Srbiji, na šta ukazuju sljedeće činjenice.

Skrnavljenje istorije

Neposredno nakon petooktobarskih događaja 2000. godine i uspostave DOS-ove vlasti na svim nivoima u Srbiji, krenuli su politički obračuni sa istorijskim datumima vezanim za NOB u Drugom svjetskom ratu i istaknutim ličnostima borbe protiv nacizma i fašizma u Srbiji. Prvo su pogazili 20. oktobar, dan kad je 1944. godine oslobođen Beograd, a potom su uklonili naziv Bulevar Crvene armije, te nazive ulica Generala Ždanova i Maršala Tolbuhina, komandanata jedinica sovjetske Crvene armije, koji su zajedno sa generalom Pekom Dapčevićem rukovodili operacijama za oslobođenje Beograda i Zemuna od 14. do 22. oktobra 1944. godine. Drugo, nisu se oni zaustavili samo na imenima bulevara i ulica koje su nosile naziv istaknutih komandanata sovjetske Crvene armije, već su se odlučili da ukinu 7. jul, dan obilježavanja ustanka protiv fašizma u Srbiji, a potom imena ustanova i ulica istaknutih revolucionara iz NOB-a u Drugom svjetskom ratu, ne samo u Beogradu, već i širom Srbije, gdje je DOS bio na vlasti. Ne čudi da su preimenovali i ulicu Partizanski venac u Vidikovački venac i slično, a da bi lakrdija bila još veća, u Zemunu su ukinuli naziv ulice istaknutog heroja Simona Šolaje i preimenovali je u naziv Hansa Mozera, koji je do oslobođenja Zemuna 1944. godine bio šef Gestapoa u Zemunu.

Treće, finale političkog sljepila bivše DOS-ove vlasti u obračunu sa revolucionarnom prošlošću srpskog i drugih naroda na prostoru bivše Jugoslavije u borbi protiv nacizma i fašizma i stvaranje nove Jugoslavije na Drugom zasjedanju AVNOJ-a u Jajcu 1943. godine, bilo je preimenovanje Bulevara AVNOJ-a u Novom Beogradu u Bulevar Zorana Đinđića, iako je svima bilo dobro poznato da je u posljeratnoj socijalističkoj izgradnji na običnoj ledini nikao jedan novi grad - Novi Beograd, sa čijom izgradnjom Zoran Đinđić i Demokratska stranka nemaju bilo kakve veze.

Dakle, ti ogoljeni politički miševi iz bivšeg DOS-a koje je nevrijeme izbacilo na površinu Srbije, za koje nakon 5. oktobra 2000. godine nije postojao ni 9. maj Dan pobjede nad nacizmom i fašizmom u Drugom svjetskom ratu, koji obilježavaju zemlje Evropske unije, mislili su da istorija Srbije počinje nakon 5. oktobra 2000. godine sa njima, što je očigledno razlog da se sada javljaju da bi osporavali dolazak Vladimira Putina na obilježavanje 70. godišnjice oslobođenja Beograda i održavanje vojne parade u Beogradu.

Za čestitanje je Vladi premijera Aleksandra Vučića što se u vrijeme događaja u Ukrajini suprotstavila svim "bočnim" udarcima koji su imali za cilj da ospore dolazak Putina i održavanje vojne parade u Beogradu. Nešto slično pripadnici bivše DOS-ove vlasti pokušali su učiniti 2009. godine prilikom obilježavanja 65. godišnjice oslobođenja Beograda i dolaska Dmitrija Medvedeva, tada predsjednika Ruske Federacije i da nije u koalicionoj Vladi i na nivou Beograda i Srbije bilo socijalista Ivice Dačića, oni bi u tome tada uspjeli.

Dolazak Vladimira Putina u zvaničnu posjetu Srbiji, pogotovo što je ta posjeta u vezi sa obilježavanjem 70. godišnjice oslobođenja Beograda i odavanjem počasti poginulim borcima i oslobodiocima, kada su partizanske jedinice NOVJ i pripadnici sovjetske Crvene armije u zajedničkoj operaciji iz Beograda i Srbije protjerali okupatora naše zemlje nacističku Hitlerovu Njemačku i u toj operaciji izgubili oko 4.000 boraca, ima veliki značaj za ruski i srpski narod u cjelini, a pogotovo za krajiške Srbe, jer su u tim operacijama učestvovale tri divizije i dvije krajiške brigade sa oko 25.000 boraca, od kojih su neki još među živima. Zbog navedenih činjenica održavanje vojne parade u Beogradu nakon punih 29 godina ima izuzetno veliki značaj i ona uz prisustvo Putina demonstrira još jednom zajedništvo srpskog i ruskog naroda i pokazuje svijetu da Srbija ima vojsku vrijednu pažnje i poštovanja.

Istorijska zapovijest

Na dan početka operacije za oslobođenje Beograda, 14. oktobra 1944. godine od strane jedinica Prvog i Dvanaestog korpusa Narodno-oslobodilačke vojske Jugoslavije i jedinica sovjetske Crvene armije zapovijest je izdao komandant ukupne operacije za oslobođenje Beograda - general Peko Dapčević, a koja je glasila: "Mi drugovi danas izvršavamo istorijsku zadaću u ovom ratu time što glavni grad naše zemlje - otadžbine - Beograd oslobađamo od njemačko-fašističkog ropstva i nedićevsko-četničke izdaje i vraćamo ga svom narodu i otadžbini."

Iz ovih nekoliko rečenica zapovijest koju je uputio general Dapčević pripadnicima NOVJ i sovjetske Crvene armije na početku operacije za oslobođenje Beograda leži odgovor prekrajanja istorije da u Srbiji od 1941. do 1945. godine nije vođen građanski rat između partizanskog i četničkog pokreta, već borba pripadnika NOVJ protiv okupatora naše zemlje - nacističke Hitlerove Njemačke i nedićevsko-četničke izdaje u Srbiji. Najbolja potvrda takve ocjene je učešće jedinica sovjetske Crvene armije za oslobođenje Beograda i Zemuna od 14. do 22. oktobra 1944. godine.

Druga veoma važna činjenica, a koja je u vezi sa oslobođenjem Beograda i Zemuna je da su u neprekidnim borbama za oslobođenje Beograda u sadejstvu jedinica NOVJ bile i tri krajiške partizanske divizije - Šesta lička proleterska divizija, Jedanaesta krajiška divizija i Dvadeset osma zapadno-slavonska divizija, te dvije krajiške partizanske brigade - Trinaesta lička proleterska brigada i Peta kozarska partizanska brigada sa ukupno 25.000 boraca. Jedan podatak zaslužuje posebnu pažnju javnosti - da je u borbama za oslobođenje Beograda poginuo i komesar Pete partizanske kozarske brigade Mahmut Ibrahimpašić, zvani Mešo, koji je sa puškomitraljezom u rukama jurišao sa borcima Pete kozarske partizanske brigade u streljačkom stroju, dok su na drugoj strani domaći kvislinzi, koji su u čitavom periodu okupacije zemlje sarađivali sa okupatorom i nesebično pomagali Hitlerovim nacistima u obračunu sa pripadnicima NOVJ i sovjetske Crvene armije.

Pripadnici NOVJ i sovjetske Crvene armije prilikom operacije za oslobođenje Beograda i Zemuna raspolagali su sa oko 70.000 boraca, jednom sovjetskom tenkovskom brigadom sa 160 tenkova T-34, dvije gardijske mehanizovane brigade, artiljerijom i avijacijom, dok su na drugoj strani njemačke oružane snage raspolagale sa 30.000 vojnika, 400 artiljerijskih oružja, te oko 70 tenkova i oklopnih vozila. U operacijama za oslobođenje Beograda i Zemuna poginulo je oko 4.000 pripadnika NOVJ i sovjetske Crvene armije, od kojih je oko 3.000 pripadnika NOVJ, a oko 1.000 pripadnika Crvene armije. Gubici njemačkih snaga, uključujući i korpusnu grupu "Štetner", koja je prodirala prema Beogradu i sa kojom su vođene borbe podno Avale, bilo je oko 20.000 poginulih okupatorskih vojnika.

Miniranje Savskog mosta

Znajući dobro da neće još dugo moći odolijevati žestokim i dobro sinhronizovanim napadima jugoslovensko-sovjetskih snaga na njemačka uporišta u Beogradu i njegovoj okolini, pogotovo nakon saznanja da im je korpusna grupa "Štetner" sa tri divizije snage od 30.000 vojnika zaustavljena pod Avalom u prodoru prema Beogradu i da pri tome imaju značajne gubitke, Nijemci su izvršili miniranje Savskog mosta. Time su željeli da svojim snagama obezbijede sigurnu odstupnicu prilikom povlačenja iz Beograda i da našim i snagama Crvene armije, u prvom redu tenkovima i motorizovanim jedinicama, spriječe prelazak mosta i oslobođenje grada Zemuna. Sve te aktivnosti Nijemaca oko mosta na Savi pratio je penzioner čika Miša Zarić. Uz pomoć svoje supruge, koja je držala merdevine, Zarić je presjekao žilni kabl na Savskom mostu i tako spriječio Nijemce da ga dignu u vazduh. Nakon demontaže miniranog mosta na Savi penzioner čika Miša Zarić je rekao: "Ako spasem ovaj most na Savi, ja ću spasiti najvažniji most na relaciji od Atine do Berlina."

Tako delikatan i iznad svega po život opasan zadatak širih dimenzija obavio je jedan anonimni penzioner - antifašista čika Mišo Zarić, čovjek velikog srca, patriota ne samo svog naroda i svog grada, nego i van tih okvira. Naime, čika Mišo Zarić nije bio kolaboracionista sa okupatorom naše zemlje, kao što su to bili mnogobrojni građani Beograda i Srbije koji su prstom upirali u antifašiste i pripadnike jevrejskog naroda, zbog čijih kolaboracija je na stotine hiljada Srba likvidirano ili su završili u logorima smrti. Najbolji primjer je likvidacija više od 70.000 Srba i Jevreja u sabirnom logoru na Sajmištu i poznatom logoru na Banjici. I sa područja mog rodnog Potkozarja u periodu između 13. i 15. jula 1942. godine, nakon poznate ustaško-nacističke ofanzive na Kozaru kada su ustaški zlikovci i Hitlerovi nacisti za vrijeme i nakon zbjega srpskog naroda na Kozari hvatali starce, žene i djecu kao zečev, više od 3.000 ljudi su deportovali preko Stare Gradiške u vozovima u sabirni logor na Sajmištu za likvidaciju.

Spasavajući most na Savi, čika Miša Zarić, nije samo omogućio pripadnicima NOVJ i sovjetske Crvene armije, da u naredna dva dana, odnosno 22. oktobra 1944. godine oslobode Zemun, već dalji prodor jedinica NOVJ i sovjetske Crvene armije, preko Sremskog fronta, oslobođenje Zagreba, do zapadnih granica zemlje 1945. godine u oslobođenju zemlje od okupatora. Tako su, nakon četiri godine držanja Beograda pod punom opsadom i kontrole čitave teritorije Srbije i Balkana, protjerane njemačke snage i sa njima nemali broj kolaboracionista, pretrpjevši u borbama sa pripadnicima NOVJ i sovjetske Crvene armije ogromne žrtve. Upravo to je najbolja potvrda da u Srbiji nije bilo građanskog rata između partizana i četnika, jer da je bio građanski rat, onda u Srbiji i Beogradu ne bi bile tako brojne njemačke snage, niti bi u operacijama za oslobođenje Beograda učestvovali pripadnici sovjetske Crvene armije.

U borbama protiv nacizma i fašizma na području bivše Jugoslavije u Drugom svjetskom ratu život je izgubilo oko 305.000 boraca NOVJ, odnosno partizanskih jedinica Jugoslavije, dok je više od 600.000 boraca bilo ranjeno u borbama sa nacistima Adolfa Hitlera, ustašama Ante Pavelića i fašistima Musolinijeve Italije, a među njima je bilo više od 80 odsto pripadnika srpskog naroda. Kad je riječ o civilnim žrtvama nacizma i fašizma u Drugom svjetskom ratu, njih je bilo više od 1,7 miliona, najveći broj njih je likvidiran u koncentracionim logorima ne samo u Jugoslaviji, a više od 90 odsto ubijenih su bili pripadnici srpskog naroda. Na drugoj strani nosioci borbe protiv nacizma i fašizma na tlu Evrope, pripadnici ruskog i drugih naroda na teritoriji bivšeg Sovjetskog Saveza, predvođeni moćnom sovjetskom Crvenom armijom, pretrpjeli su nezapamćene ljudske žrtve. Živote je izgubilo više od 26 miliona ljudi, a više od 90 odsto su bili pripadnici ruskog naroda. Upravo zbog tih nepobitnih činjenica ruski i srpski narod, kao nosioci borbe protiv nacizma i fašizma u Drugom svjetskom ratu, mogu biti ponosni na svoju prošlost i istorijsko zajedništvo koje je neraskidivo, bez obzira na to da li će Srbija u budućnosti postati članica EU. Uostalom i EU je nastala na temeljima borbe i pobjede nad nacizmom i fašizmom u Drugom svjetskom ratu, zbog čega je Dan pobjede nad fašizmom, 9. maj 1945. godine, istovremeno i Dan EU.

Zbog svega je dolazak Vladimira Putina u zvaničnu posjetu Srbiji povodom 70. godišnjice oslobođenja Beograda, kad su uz pripadnike NOVJ u operacijama za oslobođenje Beograda i Zemuna od 14. do 22. oktobra 1944. godine učestvovale i jedinice sovjetske Crvene armije, veliki događaj za Srbiju i sve njene građane.

Neoborive istorijske činjenice

Jedinice Narodno-oslobodilačke vojske Jugoslavije, odnosno partizanske jedinice koje su učestvovale u operacijama za oslobođenje Beograda i Zemuna u periodu od 14. do 22. oktobra 1944. godine raspolagale su sa 50.000 boraca, a bile su u sastavu Prvog i Dvanaestog korpusa NOVJ, kojima je komandovao general Peko Dapčević sačinjavali su: Prva proleterska brigada, Šesta lička proleterska divizija "Nikola Tesla",          Jedanaesta krajiška divizija, Dvadeset osma zapadno-slavonska divizija, Trinaesta proleterska lička brigada, Peta kozarska brigada, Šesnaesta vojvođanska divizija, Trideset šesta vojvođanska divizija i Dvadeset prva srpska divizija.

Da se u Srbiji nije vodio građanski rat između partizana i četnika dokazuje činjenica da su jedinice moćne sovjetske Crvene armije stigle u Srbiju da bi zajedno sa partizanskim jedinicama učestvovale u operacijama za oslobođenje Beograda od 14. do 20. oktobra 1944. godine. Jedinicama sovjetske Crvene armije, koje su imale oko 17.000 boraca, komandovali su general Ždanov i maršal Tolbuhin.

Četnička obilježja

Na vojnoj paradi u Beogradu nije bilo mjesta bilo kakvim četničkim obilježjima koje je na nedopustiv način inicirao savjetnik predsjednika Srbije Oliver Antić. To bi bilo prekrajanje istorijskih događaja u vezi sa borbom protiv nacizma i fašizma u Drugom svjetskom ratu, te ponižavanje i omalovažavanje svih učesnika za oslobođenje Beograda i Zemuna u periodu od 14. do 22. oktobra 1944. godine, a pogotovo onih koji su još među živima, kao i samog Vladimira Putina.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.