Korijeni genocida (6)

Glas Srpske 19.07.2007 00:00

Kako se Hrvatska suočava sa svojom prošlošću - govori negiranje genocida i nastojanje da se umanji broj srpskih žrtava u Jasenovcu

"U Evropi su, kao što je poznato, u 20. veku izvršena četiri velika genocida (ako se složimo sa ubrajanjem Turske u Evropu): - Velikoturski genocid nad Jermenima u vreme Prvog svetskog rata (Jermenocid) - Velikonemački genocid nad Jevrejima (Šoa, holokaust) - Velikohrvatski genocid nad Srbima (srbocid) i Jevrejima - Genocid nad Sinti i Romima od strane nacista i svih njihovih saučesnika, zaključno sa velikohrvatskim ustašama. Posle drugog svetskog rata je u Nemačkoj nastalo jedno stanje šoka, jednog teškog moralno-etičkog mamurluka i to u jednoj naciji koja je svetu dala Lajbnica i Kanta, Mocarta i Betovena, Šilera i Šopenhauera, Getea i braću Grim... Obelodanjene su, naime, sve pojedinosti o holokaustu i Nemci su definitivno shvatili da je njihova "zemlja pesnika i mislilaca", za vreme nacističke vladavine, postala jedna "zemlja sudija i dželata". Od tog trenutka je počelo otvoreno suočavanje sa istorijom, i stvaranje preduslova da se strahote više nikada ne ponove. To je postao jedan primarni zadatak čitavih generacija istoričara i filosofa, sociologa i viktimologa, političara i umetnika, prosvetara i medija - sve do današnjeg dana. "Večito jučerašnjim" izuzecima, propagatorima nacističke apologetike, koji poriču nacistički genocid, ne preti samo krivično gonjenje i zatvor usled širenja "laži o Aušvicu", već moraju računati i sa tim, da su se nepovratno diskvalifikovali za bilo kakvu iole ozbiljniju diskusiju - i to ne samo na ovu temu. Suočavanje sa prošlošću Kako se Hrvatska suočava sa svojom istorijskom prošlošću? Već u junu 1942. godine izdaje ustaška vlada jednu "Sivu knjigu" ("Nedjela i razaranja buntovnika u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, u prvim mjesecima postojanja hrvatske nacionalne države"). Cilj ove propagandne brošure je jasan: "Pavelićeva vlada se kasnije trudila da probudi privid, da su srpske milicije (četnici) i njihove vođe bili glavni prouzrokovači nacionalnog osvetničkog i iskorjenjujućeg rata (...) Nasuprot tome, mora se primijetiti, da se u internim njemačkim izvještajima, od ranog ljeta 1941. godine, prije svega postupci ustaša čine odgovornim za zaoštravanje međunacionalnog sukoba..." Propagandne laži, kao što je ustaška "Siva knjiga", naravno, niti su ustaški pronalazak, niti su prvo ili jedino, za šta se ustaše mogu i moraju pozvati na odgovornost. Nešto problematičnije je, kada jedan hrvatski doktor teologije Ivo Omrčanin, deset godina po završetku Drugog svjetskog rata, tvrdi da su u suštini Srbi 1941-1945. izvršili jedan genocid nad Hrvatima. Činjenica je, nažalost, da i eksponenti zvanične hrvatske posleratne istoriografije - sa čak rastućom tendencijom - uporno zastupaju ovu balkansku verziju "laži o Aušvicu". Ugledni hrvatski naučnik, dr Ivan Supek, npr. primenjivao je najpoznatiju metodu negiranja jednog genocida i pokušavao da, pre svega, umanji broj žrtava. On je tvrdio, da je u koncentracionom logoru smrti Jasenovac umrlo oko 50.000 ljudi (najviše, svakako, hrvatskih levičara, a potom i Srba, Jevreja, Sinti i Roma) Najpoznatiji apologet nacističkog holokausta u zapadnoj Evropi, što je naravno vrlo interesantno, je jedan Englez, David Irnjing. I on se slično izražava u odnosu na Aušvic:"Masovno ubistvo u Aušvicu, tvrdi Irving, koji znalački izbegava u Nemačkoj kažnjiv izraz "laž o Aušvicu", je "samo jedna legenda". Gasne komore, koje su danas izložene u nekadašnjim koncentracionim logorima su "samo makete." Najpoznatiji zastupnik hrvatske varijante "laži o Aušvicu" je, istovremeno, bio jedan od glavnih protagonista nasilnog raspada druge Jugoslavije na kraju DžDž veka i jedan od glavnih (lokalnih - jer prvi očevi istorije se retko nalaze na Balkanu), tvoraca ove druge nezavisne Hrvatske, dr Franjo Tuđman. On kaže: "Povijesna istina je, da je u svim zatvorima i logorima u Hrvatskoj, za vrijeme posljednjeg rata, umrlo ukupno 59.635 ljudi i to ne samo Srba, već i jedan veliki broj Hrvata, demokrata i antifašista, Jevreja i Cigana...", Jedan drugi put, on izjavljuje: "U Jasenovcu je umrlo između 30.000 i 40.000 ljudi (...) Gubici hrvatskog i srpskog naroda su prilično isti (...) Mit o Jasenovcu se razvio u jedno nečuveno ludilo..." Kao što neporecivi istorijski izvori i naučne studije, očevici i kvalifikovani svedoci (u prvoj liniji Nemci, Italijani i same hrvatske ustaše) potvrđuju da je u "NDH" pobijeno najmanje 750.000 Srba, a hrvatski zvanični izvori govore o 100.000 do 200.000 hrvatskih žrtava u Drugom svetskom ratu - za Tuđmana su to "prilično isti" brojevi, a da ne govorimo o enormnoj razlici između nevinih i bespomoćnih žrtava jednog genocida i (sigurno, delimično isto tako nevinih) žrtava rata. Delimično i stoga, jer ovim hrvatskim žrtvama pripadaju i desetine hiljada hrvatskih ustaša i domobrana, koji su po završetku rata, od strane Engleza u austrijskom Blajburgu, predati Titovim partizanima i najvećim delom na licu mesta streljani. Ista sudbina je inače snašla i oko 10.000 srpskih četnika i Ljotićevih dobrovoljaca, kao i oko 8.000 pripadnika slovenačkih antikomunističkih formacija. Minimiziranje broja srpskih žrtava genocida zasnivaju svi hrvatski apologeti "NDH" samo i isključivo na pokušaju ustanovljavanja broja stanovnika u Jugoslaviji 1964-1966. godine, koje je započeto, prekinuto i proglašeno nevažećim, jer je ustanovljeno da su u upotrebi bila tri različita i protivurečna načina sakupljanja podataka. To bi, međutim, i da je taj popis bio korektno završen, mogla da bude samo jedna od indicija, koja bi sigurno bila od koristi pri utvrđivanju broja žrtava, ali - čak i pri jednoj eventualnoj korekciji tog broja i bez obzira da li u smislu smanjenja ili povećanja - to apsolutno ništa ne bi izmenilo, niti u odnosu na vrednost i verodostojnost postojećih istorijskih izvora, niti u odnosu na nedvosmislenu definiciju zločina genocida. Ta definicija ne podleže ni hermeneutičkim tumačenjima filosofije, ali ni pokušajima jedne više-manje sofističke virtualizacije stvarnosti. Tuđman nije oskudevao ni sa drugim političkim stavovima, koji su poznati: Bosna je jedna veštačka tvorevina, stvorena davnašnjom azijskom invazijom, ali se svakako zna gde je granica između zapadnog i istočnog Rimskog carstva, kao i gde protiče krajnja granica hrišćanstva u Evropi (Srbi se, dakle, ponovo nalaze izvan granica hrišćanstva) (Nastaviće se)

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.